Τα σχίσματα είναι κάτι σχεδόν παρόμοιο με τις αιρέσεις και στο τέλος συνήθως παγιώνονται – εξισώνονται με αυτές. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, πολλές φορές οι αποσχιστικές ενέργειες έχουν νόμιμες ή εύλογες προφάσεις και δεν είναι ευθύς εξαρχής κάτι έκνομο ή ανυπόστατο εκκλησιαστικώς. Κλασικό παράδειγμα το σχίσμα του ημερολογίου στην Ελλάδα. Δεν ξεκίνησαν οι παλαιοημερολογίτες εν συνόλω με κακή πρόθεση, αλλά θέλανε να κρατήσουν την Παράδοση, την οποία υποτίθεται πως πρόδωσαν οι νεοημερολογίτες, υποτασσόμενοι στον Πάπα Ρώμης τινι τρόπω. Στην πορεία όμως και ενώ όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες ανά τον κόσμο (με το παλαιό και το νέο ημερολόγιο) βρήκαν τη μέση οδό και κοινωνούσαν μεταξύ τους, αυτοί συνέχισαν να είναι αποκομμένοι και μάλιστα ιδρύοντες πια τις δικές τους “γνήσιες” ορθόδοξες εκκλησίες. Στην πορεία μάλιστα, όπως ήταν αναμενόμενο, βρήκαν και άλλες προφάσεις, όπως τις οικουμενιστικές ενέργειες του Οικουμενικού κυρίως Πατριαρχείου και ανήγαγαν το ημερολογιακό σε δογματικό ζήτημα, πράγμα που αγγίζει πλέον την αίρεση.
Ας έρθουμε στο σήμερα. Πολλοί χριστιανοί έκαναν μόδα την αποτείχιση, ακολουθούντες συνήθως “χαρισματικές” μορφές ιερομονάχων που έχουν καθαιρεθεί από την επίσημη Εκκλησία. Αλλά, αδελφοί, δεν συνιστά πλάνη η αποχώρηση από τη μια και μοναδική Εκκλησία και η δημιουργία νέας; Οι περισσότεροι αποτειχισμένοι δεν μένουν απλά στη μη μνημόνευση των κανονικών Επισκόπων, αλλά και θεωρούν έκαστος τη δική του ομάδα τη μοναδική Εκκλησία του Χριστού επί γης! Πού συνεννόηση μεταξύ τους! Αυτό όμως δεν είναι δαιμονικό;
Πρώτα από όλα θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία του Χριστού, έχουσα κεφαλή τον ίδιο τον Θεό, είναι φύσει αγία. Δεν μπορεί να μολυνθεί από τις αυθαίρετες ενέργειες οιουδήποτε μέλους της, ακόμη και των Επισκόπων. Τουναντίον, τα μέλη αυτά ασθενούν και αποκόπτονται βαλλόμενα στην αιώνια απώλεια.
Στην ένσταση πως δεν υπάρχει άλλος πιο αποτελεσματικός τρόπος αντίδρασης και μάλιστα τη στιγμή που ο 15ος Κανόνας χορηγεί αυτήν την ελευθερία, θα απαντούσαμε καταρχήν πως πρόκειται για παρερμηνεία και ξεχειλωμένη εφαρμογή του. Ο Κανόνας μιλάει για προαιρετική διακοπή της μνημόνευσης και μάλιστα πουθενά δεν αναφέρει ίδρυση νέας και αυτόνομης εκκλησίας! Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να φεύγει όποτε θέλει από το ένα και μοναδικό Σώμα του Κυρίου και μάλιστα τότε που αυτό βάλλεται ένδοθεν από πλανεμένους και αιρετικούς. Τότε ο αγώνας εντός των τειχών είναι πλέον επιβεβλημένος και αποτελεσματικός.
Ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος έγραψε ένα θαυμάσιο βιβλίο, τα δύο άκρα, που καθαιρεί με δίστομη θεολογική μάχαιρα τις δύο πλάνες του σύγχρονου Οικουμενισμού και Ζηλωτισμού, οι οποίες κλέβουν τις ψυχές των χριστιανών από δεξιά και από αριστερά. Το κέρδος λοιπόν του διαβόλου είναι δεδομένο, αν δεν ακολουθήσουμε τη μέση οδό της Πατερικής διάκρισης.
Οι αγιορείτες – μεταξύ τους ο γνωστός σε όλους όσιος Παΐσιος – στη δεκαετία του 1980 διέκοψαν τη μνημόνευση του Πατριάρχη Αθηναγόρα. Τη συνέχισαν δυστυχώς αδιάκριτα οι Εσφιγμενίτες πατέρες που παραμένουν μέχρι και σήμερα σε σχίσμα, χωρίς φυσικά “η διαμαρτυρία τους” να απέφερε μέχρι στιγμής ουδέν ουσιώδες αποτέλεσμα.
Οι άγιοι της εποχής μας δεν αποτειχίστηκαν ποτέ – τουλάχιστον άχρι τέλους – αποτελώντας για όλους μας κανόνα και υπόδειγμα σύγχρονης εκκλησιολογίας. Ο ίδιος ο όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (+1998) που του αποκαλύφθηκε χαρισματικά η δαιμονική πλάνη του Οικουμενισμού, είναι αυτός που μαζί με τον έτερο άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή (+1959) πήραν άνωθεν πληροφορία και εγκατέλειψαν τους αγιορείτες ζηλωτές, επανεντασσόμενοι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κων/πολης.
Ο καθένας μας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του πρωτίστως και κυρίως. Δεν θα μείνουμε, ωστόσο, ούτε άφωνοι ούτε άπραγοι, διότι ο Θεός θέλει να προστατεύουμε όλοι την Εκκλησία Του και όχι μόνο οι καθ’ ύλην αρμόδιοι (Κληρικοί). Απλά οι τελευταίοι φέρουν την κύρια και μεγαλύτερη ευθύνη για τα εκκλησιαστικά τεκταινόμενα. Στην τελική όμως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο κύριος τιμονιέρης του καραβιού της Εκκλησίας και αιώνιος νικητής του διαβόλου και του θανάτου είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Και αυτό τουλάχιστον μάς απαλλάσσει από το άγχος για το αύριο…
Κ. Νούσης
Λάρισα, 31/5/2024
Η Αγιοπνευματική μεσότητα της Ορθοδοξίας στο μεγαλείο της συγγραφής του αρθρογράφου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι΄ αυτό και ο Άγιος Νεκτάριος ήξερε πολύ καλά που έλεγε πως ''ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής είναι άνθρωπος ολέθριος''...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για το άρθρο σας! ✔✍ ✍
τα 'δυο ακρα' ειναι πολυ καλο βιβλιο και ότι πρεπει για τους φανατικους χριστιανούς!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποιοι είναι οι φανατικοί χριστιανοί εξυπνάκια ανώνυμε 12:45;;;
ΔιαγραφήΕυτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί γιατί αλλιώς η πίστη μας θα ήταν χαμένη από εσάς τους προοδευτικούς 'χριστιανούς'.
Μάλλον ο συγγραφέας του άρθου δεν γνωρίζει καλώς Ελληνικά, είτε παρερμηνεύει, είτε δεν μπορεί να διακρίνει ασφαλώς τα γραφόμενα στο βιβλίο του πατρός Επιφανίου. Μοιραία μεταφέρει αποσπασματικά την αλήθεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι είναι σαφές πως ο τρόπος παρουσίασης αποτρέπει όποιον δεν γνωρίζει πραγματικά τι λέγει ο πατήρ Επιφάνιος στο βιβλίο του για την περίπτωση του 15ου κανόνα, απο το να τον εφαρμόσει ακόμη και αν χρειαστεί...
Και για να γίνω σαφής. Αν στο κοντινό μέλλον ζήσουμε την ψευδοένωση ''των Εκκλησίων'', αν δηλαδή ενωθούμε πχ. με του Καθολικούς χωρίς όμως αυτοί να αρνηθούν τίποτα απο τις αιρετικές τούς διδασκαλίες, όπως και ετοιμάζεται, τότε η μετοχή σε αυτή την ''εκκλησία'' δεν σώζει... τότε επιβάλλεται να απέχει κανείς απο το κοινό ποτήριο με τούς αιρετικούς σύμφωνα με την διδασκαλία όλων των Αγίων Πατέρων και τις αποφάσεις των Οικ. Συνόδων.
Αρα μιλούμε για αποτείχιση απο αυτό που θα παρουσιάζεται ως ''Επίσημη Εκκλησία''.
Τι λέγει αλήθεια ο μακαριστός, και άγιος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για μια σωστή χρήση του 15ου κανόνα; Μα το αναφέρει ξεκάθαρα στο βιβλίο του Τα δυο Άκρα...
Λέγει ο αγαπητός πατήρ για την περίπτωση διακοπής μνημόνευσης αιρετικού Επισκόπου:
''Exoυμε δηλαδή δικαίωμα, που μας το παρέχουν οι Ιεροί κανόνες να παύσουμε το μνημόσυνο του, δεν είμαστε όμως υποχρεωμένοι να το κάνουμε.
Κατά συνέπεια, αν κάποιος χρησιμοποιώντας το δικαίωμα αυτό, παύσει το μνημόσυνο, καλά κάνει και δεν πρέπει να ελέγχεται απο τούς άλλους.'' ~ π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος εκ του βιβλίου ''Τα δυο Άκρα, - Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός''.
Εχω να παραθέσω πλήθος Αγίων με διακοπή κοινωνίας. Απαντώ όμως στο παρών κείμενο αποκλειστικά για το π. Επιφάνιο.
Γιατί η αλήθεια που αναφέρει σε αυτήν την παράγραφο αποκρύπτεται επιμελώς σχεδόν απο όλους: ''Κατά συνέπεια, αν κάποιος χρησιμοποιώντας το δικαίωμα αυτό, παύσει το μνημόσυνο, καλά κάνει και δεν πρέπει να ελέγχεται απο τούς άλλους.''
Και στο προσεχές μέλλον αδελφοί μου, σε μια επικείμενη ψευδοένωση, στήν απαρχή της ψευδοεκκλησίας του αντιχρίστου, αλίμονο μας αν διαστρέφουμε και τότε τα λόγια χαρισματικών μορφών και Αγίων, και των αποφάσεων των Οικ. Συνόδων, και βαφτίσουμε την διακοπή κοινωνίας ''σχίσμα''.
Κύριος να φωτίζει ολούθε, Εύχεστε.
αγαπητε Δημητρη Ρ., δεν ξερω για ποιον λογο μου επιτιθεσαι κατ΄ αυτον τον τρόπο. το ποιος γνωριζει καλα ή κακα ελληνικα το κρινουν οι εχεφρονες και απροκαταληπτοι γνωστες της ελληνικης.
Διαγραφήπαμε στο δια ταυτα: δεν καταλαβαινω πού ακριβως βρισκεις μεσα στα γραφομενα μου την παρερμηνεια του π. Επιφανιου. επισης δεν κατανοω πώς με ενα αποσπασματικο χωριο απο ενα ολοκληρο βιβλιο βγαζεις ολοκληρο συμπερασμα για το αν πρεπει και πώς να αποτειχιζεται καποιος.
αν μη τι αλλο, παρουσιαζεις ελλειψη σοβαροτητος με οσα γραφεις. αν θες, γινε πιο αναλυτικος
Όποιος διαβάσει το βιβλίο του π. Επιφανίου δεν έχει παρά να συμφωνήσει με τον αρθρογράφο. Μόνο ο εμμονικος της αποτειχισης μπορεί να δώσει άλλη ερμηνεία.
ΔιαγραφήΚαλά, ενταξει, εχεις δίκιο φιλε 3: 36 ό τι κι αν πεις. Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσει κανεις τον διάλογο. Ο φανατικός δεν αλλάζει μυαλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήTελικά, ευτυχώς που έχουμε εσένα , Ρόδη, που εισαι σίγουρα αποτειχισμένος και αρα αμετανόητος φονταμεντάλας -ορθοδοξο -τζιχαντιστής!!! Ο αρθρογράφος πολύ καλά τα γράφει και καλύτερα ελληνικά ξερει από σένα, αφού ειναι θεολόγος και φιλόλογος και φυσικά δεν παρερμηνευει! Αλήθεια ποια είναι η ιδιότητά σας, παρακαλώ, κύριε ΟΡΘΟΔΟΞΑΡΑ;;;;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή