Οικουμενιστικοί (αυτο)ευτελισμοί

Είναι αδύνατο, όσο καλοπροαίρετος και να είσαι, να μην αγανακτείς με τις υποχωρήσεις των Ορθοδόξων έναντι των Ρωμαιοκαθολικών τα τελευταία χρόνια. Ο γράφων παλαιότερα υποστήριζε και δικαιολογούσε όσο μπορούσε τις ενέργειες των Πατριαρχικών του Οικουμενικού θρόνου. Αν όμως θες να είσαι τίμιος απέναντι στην αλήθεια της Ορθοδοξίας – και μιλάμε για την ύψιστη εναπομείνασα επί γης αλήθεια – δεν μπορείς να καταπίνεις αμάσητα όσα σου πλασάρουν οι ιεράρχες των Ορθοδόξων. Και μάλιστα όταν βλέπεις να ευτελίζουν και οι ίδιοι τους εαυτούς τους μέσα στην παραμόρφωση της Ορθοδοξίας που άκοντες ή εκόντες προωθούν.

Και πρώτα πρώτα το εξής διπλό παράδοξο εκ μέρους μας: είμαστε γεμάτοι σχίσματα και την ίδια ώρα θέλουμε να ενωθούμε με αλλοδόξους – αιρετικούς, αντί να τακτοποιήσουμε πρωτίστως τα του οίκου μας. Και το δεύτερο άκρως αντιφατικό είναι η εικόνα που παρουσιάζει το Φανάρι: από τη μια η βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και ο στόμφος της Ορθοδοξίας της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από την άλλη η δουλοπρέπεια και η υποτέλεια στον Πάπα της Ρώμης, την ίδια ώρα που ουδείς λόγος γίνεται για τη δράση της Ουνίας. Πότε θα πάψουμε ημείς οι Ορθόδοξοι να αδικούμε και να υποτιμούμε εαυτούς, ασεβώντας απέναντι στον αρχηγό της πίστεώς μας; Πού πήγε η καλή λεβεντιά και η αρχοντιά του Ρωμιού Ορθόδοξου, που φώτισε τα πέρατα της οικουμένης με την πίστη στον Χριστό;

Η οσφυοκαμπτική εκκλησιαστική πολιτική και συμπεριφορά μπροστά στον Ποντίφικα έχει πια καταστεί θεσμός. Σε όλες τις συναντήσεις των χριστιανών ηγετών αναγνωρίζεται, άτυπα έστω, ο αρχηγός. Και αυτός είναι ο Πάπας της Ρώμης. Είτε θα στέκεται στο κέντρο και θα ποζάρει φωτογραφιζόμενος σε αρχηγικό σημείο είτε θα του φιλάνε το χέρι και θα κάμπτουν γόνυ ενώπιόν του επίσκοποι άλλων δογμάτων, μεταξύ αυτών και οι ημέτεροι… Αίσχος. Και όχι απλά για λόγους ευπρέπειας και αβρότητος, αλλά και για λόγους δογματικούς και ιεροκανονικής τάξης. Οι επίσκοποι της Ορθοδοξίας καταρχήν δεν πρέπει να λαμβάνουν ευλογία από έναν κατεγνωσμένο πολλάκις αιρετικό. Ας πούμε όμως ότι στα πλαίσια των διαλόγων αυτό το “κάνουμε γαργάρα” κατ’ οικονομία. Για ποιον λόγο, λοιπόν, αρχηγός της χριστιανοσύνης να αναγνωρίζεται de facto ο επίσκοπος Ρώμης, τη στιγμή που το ίσο και ίδιο πρωτείο χορηγήθηκε και στον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης από την Τέταρτη ήδη Οικουμενική σύνοδο; Δεν γνωρίζει ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης ότι η χορήγηση αυτή έχει πέρα από ιστορικό και ιεροκανονικό χαρακτήρα; Για ποιον λόγο επομένως ίσταται πάντα σαν ο πτωχός συγγενής δίπλα στον Ποντίφικα; Αυτό όχι μόνο δεν λέγεται ταπείνωση, αλλά και συνιστά προσβολή του ίδιου του Κυρίου και όλων των μελών της Εκκλησίας του. Δεν μπορεί, με βάση αυτή την ιστορική, εκκλησιολογική και θεολογική πραγματικότητα, να θεωρείται δεδομένο το “ιστορικό” πρωτείο του Πάπα Ρώμης κατά τους διαλόγους και τις όποιες προσπάθειες ένωσης των διισταμένων χριστιανών.

Άλλο αρχοντιά, αυτοσεβασμός και αξιοπρέπεια και άλλο ψευτοταπείνωση και σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ο Θεός μας θέλει το πρώτο και υγιές, διότι εκεί μπορεί να σταθεί και η αγιοπνευματική ταπείνωση. Ο άλλος δρόμος είναι αρρωστημένος και δαιμονικός. Φοιτητής ων συνάντησα στη Δάφνη του Αγίου Όρους τον Άγιο Παΐσιο. Ο όσιος με ρώτησε αν έχω εγωισμό. Του το παραδέχτηκα. Και αυτός, αντί να με μαλώσει, με συμβούλεψε αυτό ακριβώς που θα αντιπροσφέρω στους ηγήτορες των Ορθοδόξων από όποιο μετερίζι και αν πολεμάνε τον διάβολο: “να έχετε τον καλό εγωισμό”.

 

 

Κ. Νούσης

Λάρισα, 6/6/2024