Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ χαρά μας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ἡ χαρὰ ἐκφράζει τὴν εὐγνωμοσύνη μας στὸν Θεόν, διότι, ποιός ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ πῇ, ὅτι δὲν ὁρᾶται ἀδιαλείπτως ἀπὸ τὸν Θεόν, δὲν κατακλύζεται ἀπὸ τὶς δωρεές του; Ὅταν λοιπὸν δὲν χαίρωμαι, σημαίνει, ὅτι εἶμαι ἀγνώμων ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Ἡ χαρὰ εἶναι ἡ πίανσις, ἡ λίπανσις τοῦ χώματος, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ πιάση ὁ σπόρος καὶ νὰ φυτρώση. Εἰδάλλως, δὲν θὰ ἀποδώση παρὰ μόνον ζιζάνια. Τὴν χαρά μας τὴν ἀφαιρεῖ ἡ ἰδεολογία μας, ὁ ὁραματισμός μας, ἡ ἀνάμειξίς μας σὲ ξένα θέματα, ἡ διαταραχὴ τῆς σχέσεώς μας μὲ τὸν Γέροντα. Τὴν χαρὰ τὴν αἴρουν, ἐπίσης, τὰ πάθη μας. Μπορεῖ, ὅμως, νὰ εἶναι κάποιος ἐμπαθής ἀλλὰ νὰ ἔχη ἐναποθέσει τὰ πάθη του στὸν Θεόν. Τότε δὲν ἔχει καθόλου λύπη· ἔχει μιὰ ἐλπίδα. Γενικῶς, ἡ χαρὰ αἴρεται, ὅταν μπαίνη τὸ ἐγὼ στὴν ζωή μας.
Ἡ ἔλλειψις χαρᾶς εἶναι παθολογικὸ στοιχεῖο τοῦ ἀνθρωπου, ἑκούσιο κλείσιμο στὸν ἑαυτό του. Καὶ ὁτιδήποτε θελήση νὰ κάνη, δὲν θὰ τὸ ἐπιτύχη. Πρέπει πρῶτα νὰ ξεκαθαρίση τὸ χωράφι του, νὰ δῇ, τί συμβαίνει καὶ δὲν εἶναι χαρούμενος. Ἐν συνεχείᾳ, νὰ ἐπιδιώξη τὴν χαροποίησι τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ, κατόπιν, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ νὰ πάρη τὴν θέσι τῆς χαρᾶς. Ἔτσι, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ διατηρήση τὴν σχέσι του μὲ τὸν Θεὸν καὶ μὲ τὸν Γέροντά του καὶ νὰ ζήση μία ζωὴ ἀληθινή. Εἶμαι καλός, πιστός, τέλειος, ἅγιος; Εἶμαι διδάσκαλος; Ἐὰν δὲν εἶμαι χαρούμενος, δὲν εἶμαι τίποτε. Ἀξίζει νὰ μοῦ ποῦν: «Ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτὸν καὶ μετὰ παραδώσου στὸν Θεόν». Ὁ Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ μπῇ σὲ μιὰ καρδιὰ ποὺ δὲν εἶναι χαρούμενη, δὲν μπορεῖ νὰ βρῇ σημεῖο ἐπαφῆς, διότι εἶναι εἰρήνη, εἶναι πλήρωμα χαρᾶς. Μόνον τὰ ὁμοιογενῆ μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν, γι’ αὐτὸ καὶ μόνον μὲ μιὰ χαρούμενη ψυχὴ μπορεῖ νὰ ἑνωθῇ ὁ Θεός. Στὸν μοναχὸ, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι χαρούμενος, ὁ Γέροντας δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε ἀπολύτως, τὰ χέρια του εἶναι πλήρως δεμένα. Ὅποιος νομίζει, ὅτι κοντεύει νὰ φθάση «εἰς τὸ μέτρον τοῦ πληρώματος τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ Χριστοῦ» ἀλλὰ δὲν εἶναι χαρούμενος, μπορεῖ νὰ καταλάβη, ὅτι εἶναι ἐν τελειότητι πλάνης. Ἡ χαρὰ εἶναι τὸ κριτήριο, τὸ θερμόμετρο.
Τὴν χαρά μας τὴν ἀφαιρεῖ ἡ ἰδεολογία μας, ὁ ὁραματισμός μας, ἡ ἀνάμειξίς μας σὲ ξένα θέματα, ἡ διαταραχὴ τῆς σχέσεώς μας μὲ τὸν Γέροντα. Τὴν χαρὰ τὴν αἴρουν, ἐπίσης, τὰ πάθη μας.
Ἡ χαρὰ εἶναι κάτι τὸ ἐξωτερικό ἀλλὰ καὶ κάτι τὸ ἐσωτερικό. Πάντως εἶναι ἀναγκαῖα προϋπόθεσις, διότι ἡ ἔλλειψις χαρᾶς κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐρμηνεύη διαφορετικὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ τὰ ἀλλοιώνη. Ὅπως, ἐὰν ρίξης σὲ καθαρὸ νερὸ μία σταγόνα νιτρικοῦ ὀξέος, ἀμέσως θὰ ἀλλάξη οὐσία, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ μία σταγόνα πικρίας, στενοχώριας, θλίψεως, ἀλλοιώνει ὅλη τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ ἀνθρώπου, ἐξοβελίζει τὸν Θεόν.
Ἀλλὰ ἡ χαρὰ χρειάζεται νὰ ὑπάρχη καὶ στὴν ἀδελφότητα, διότι εἶναι στοιχεῖο καὶ τῆς προσωπικῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀδελφότητος. Δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι χαρούμενος, ἂν ὅλοι πλάι μου δὲν ἔχουν τὴν τάσι καὶ τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς χαρᾶς, οὔτε ὅμως ἔχω κάποιο ὄφελος, ἂν δὲν προσλαμβάνω αὐτὴ τὴν χαρὰ ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα. Μόνον ὅταν τὴν προσλαμβάνω, μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ἔχω κοινωνία μὲ τὸν Γέροντα, καὶ τότε μπορῶ νὰ ἀπορροφήσω τὸν Θεὸν, διότι ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ζωὴ, ἡ ὁποία ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ἡ ζωὴ, ἡ ὁποία διὰ τοῦ ἀνθρώπου διαβιβάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου