Εκκλησιαστικοί Bullyδες

Πολύς λόγος για το «Bullying» (ελλ. τραμπουκισμός, εκφοβισμός) τελευταία. Τι σημαίνει όμως ο εκφοβισμός μέσα στην Αγία Εκκλησία και τι είναι ολοι αυτοί οι Μπούληδες (Bully, δες) που μονος σκοπός τους μοιαζει να είναι να καταπιέζουν τον συνάνθρωπο;;

— Κειμενο του Ρ.Μ.
Δακτυλογράφηση : Θ.Δ.

• Ο κλασσικός φονταμενταλιστής -χωρίς τα φόντα- Μπούλης. 

Είναι κλασσική περίπτωση ανθρώπου. Πολλοί ΓΟΧ -οχι όλοι- ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Αλλά και πολλοί δικοί μας. Αν κάτι δεν του αρέσει είναι αιρετικό. Αν κάποιος δεν του αρέσει, είναι πλανεμένος. Συνήθως είναι άσχετοι η/και αμόρφωτοι και ψυχικά ασταθείς. Δεν παίζει ρόλο αν το θύμα τους λέει κάτι που είναι πλάνη , αίρεση η απλά θεολογούμενο. Το μόνο που μετράει -όπως και σε όλους τους Bullyδες- είναι το αν το θύμα τους είναι συμπαθές. Θα υποστηρίξουν κάποιον που συμπαθούν ακόμα και αν λέει πολύ περισσότερες ανοησίες απο το θύμα τους και θα κυνηγήσουν το θύμα τους ανελέητα , ακόμα και αν αυτά που λέει είναι σωστά. Συνήθως στην προσωπική τους ζωή είναι οικτρές αποτυχίες, αλλά όχι πάντα. Έχουν απωθημένα (μνησικακίες) τα οποία δεν τα έχουν φανερώσει στον Πνευματικό τους (η ο πνευματικός δεν ενδιαφέρθηκε να τα δει, η απλά δεν είναι αρκετά διακριτικός ωστε να τα προσέξει…) . Κρύβονται πίσω από περίτεχνες Εκκλησιαστικές αναλύσεις και θεολογικά επιχειρήματα, για να κρύψουν την κακία και το μίσος τους. Είναι τακτικοί ενορίτες , αλλά χωρίς βάθος. Δεν δείχνουν κανένα έλεος και η ζωή τους ολη είναι τυπολατρία. Μισούν οτιδήποτε δεν ανήκει στην Εκκλησία ακόμα και αν δεν τον γνωρίζουν καθόλου. Όλα είναι ύποπτα, όλα είναι Πολλές φορές βρίσκουν καταφύγιο σε «Αντιαιρετικές Ομάδες» στις οποίες μπορούν να μεταμφιέσουν την οργή και την μνησικακία τους σε «Ιερό ζήλο» (χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο αντιαιρετικός αγώνας γενικά δεν είναι κατι ευλογημένο…).  Αν έχουν και μερικά ταλέντα, τόσο το χειρότερο, γιατί ξέρουν να «τυλίγουν» την μνησικακία με αυτά και να την κρύβουν άριστα. Αν είναι μορφωμένοι ειδικά μπορεί να κάνουν μεγάλη ζημιά γιατί δίνουν στο μίσος τους λογικοφανή επιχειρήματα, πολλές φορές από τους Πατέρες. Αυτά όχι μόνο πείθουν τους απλούστερους, αλλά σκανδαλίζουν και άλλους που δεν έχουν άμεση εμπειρία Εκκλησιαστικής ζωής. Δεν σταματάνε ποτέ γιατί ολη τους η προσωπικότητα βασίζεται σε αυτό τον αγώνα, ο οποίος είναι στην ουσία εσωτερικός αγώνας ο οποίος όμως απέτυχε . Και αφού απέτυχε , αντί να συνεχίσουν τις προσπάθειες κατά του κακού εαυτού τους, τις στρέφουν ενάντια στον αδελφό τους. Μπορεί και να χειροδικήσουν ακόμα, πάντα για «την αγάπη του Χριστού»

• Ο σούπερ-προοδευτικός Μπούλης.

 Αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός. Αυτό σημαίνει πως όλοι οι άλλοι είναι «οπισθοδρομικοί». Όπλο του είναι η απαξίωση. Τις περισσότερες φορές ομιλεί περί αγάπης. Διαρκώς. Ακατάπαυστα. Σε σημείο υστερίας. Αέναη αγαπολογία. Αλλά δεν είναι πραγματική. Γιατί δεν πονάει απλά να αγαπάς. Στο κάτω κάτω ποιος αγαπάει πραγματικά; Πονάει ακόμα και το να υποκρίνεσαι την αγάπη. Το να αγωνίζεσαι με αυτή την -ευλογημένη- υποκρισία πονάει πολλές φορές πολύ . Σου βγάζει τα σωθικά και στα δίνει να τα φας. Η αγάπη στον κόσμο που ζούμε δεν είναι απλό πράγμα , ούτε όμορφο. Είναι ένας βρομιάρης ζητιάνος στην άκρη του δρόμου που σου ζητάει βοήθεια , ενώ σε βρίζει. Είναι μια ηλικιωμένη γρια πόρνη που σου προκαλεί αηδία και λύπη. Η αγάπη στον κόσμο μας είναι κάτι που θα σε βγάλει από τον μικρόκοσμό σου, θα σε ξεβολέψει, θα σε ταρακουνήσει, τις περισσότερες φορές όχι ευχάριστα. Η αγάπη σήμερα είναι -εξωτερικά- άσχημη, βρώμικη και απωθητική. Αλλά εκεί είναι και η αξία της. Η αγάπη δεν είναι ροζ λουλουδάκια και γλυκερά λογάκια, όπως σου λέει ο Μπούλης.

Στην πραγματικότητα είναι ολέθριος άνθρωπος και το αποδεικνύει στην πρώτη ευκαιρία. Εχει συνήθως πτυχία η σπουδές, αλλά ελάχιστη κριτική ικανότητα. Αφομοιώνει οτιδήποτε νέο θεολογικά η «βιτρινάτο» και θεωρεί ανόητους , αμόρφωτους και χωριάτες όλους τους υπολοίπους. Όλες οι λαϊκές παραδόσεις γι” αυτόν είναι χωρίς αξία και πρωτόγονες. Η λαϊκή ψυχή -γι” αυτόν- είναι απλά ένα μάτσο χωριάτες. Ακόμα και αν γράφει διθυράμβους για την απλότητα. Αρέσκεται να κοροϊδεύει και να απομυθοποιεί όλη την ώρα, ex cathedra ομιλών, τις παραδόσεις (με μικρό π) αφού δεν είναι «ιστορικά και θεολογικά ακριβείς» (αγνοώντας πως δεν είναι αυτός ο λόγος ύπαρξης των παραδόσεων…) και κοιτάζει αφ” υψηλού οποιονδήποτε δεν έχει τουλάχιστον μερικά μεταπτυχιακά. Συνήθως θαυμάζει πολύ ξένες Εκκλησίες, λόγω προόδου(;), ομορφιάς και οργάνωσης, ενώ αγνοεί τους δικούς μας θησαυρούς. Τα δικά μας του μυρίζουν λάσπη και χωριατίλα. Είναι η «Μαντάμ Σουσου» των θεολόγων (με μικρό θ) Συνήθως ημιμαθής, παρόλα τα πτυχία. Οι αγώνες των απλών ανθρώπων είναι «σεβαστοί» (υποτίθεται) αλλά τους φέρεται χωρίς σεβασμό, σαν μικρά παιδιά που πρέπει εκείνος να τα καθοδηγήσει, με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου συμπαθής σε ανθρώπους του μόχθου, που έχουν λαϊκή σοφία και πείρα. Γιατί τον κενό (και ουχί Καινό…) άνθρωπο τον μυρίζονται απο την εμπειρία τους.

Η θεολογία του είναι απλά μελέτες και παραπομπές και δεν έχει ΚΑΜΙΑ (μα καμία !) εφαρμογή στην πραγματική ζωή.  Όσο περισσότερο ξένα προς την καθημερινότητα είναι αυτά που γράφει/λέει τόσο μεγαλύτερη αξία έχουν. Ετσι νομίζει. Είναι ο εξαντλητικός αναλυτής του προφανούς. Είναι ικανός να γράψει μία μελέτη εκατοντάδων σελίδων για να εκφράσει κάτι που η λαϊκή θυμοσοφία θα το εδινε με δύο γραμμές. Μάλιστα από ορισμένους θα ακούσεις και φράσεις όπως «Εξορθολογισμός του μυστηρίου «;;; τι;; Πως λέμε… το άσπρο του μαύρου; πως λέμε … Κατω η βία ζήτω τα όπλα; Πως λέμε, «κάτω τα ναρκωτικά, ζήτω η ηρωίνη»; Τα’χουμε παίξει Αδελφοί και Πατέρες. Σε σημείο που να μην ξέρουμε πως λέμε άρες μάρες κουκουνάρες και να προσπαθούμε τα αντίθετα να τα συμβιβάσουμε. Δεν γίνεται. Ούτε χωράει ο κόσμος στα κουτάκια που οι φοβίες μας θέλουν να τον χώσουν, γιατί είναι μυστήριο, ο άτιμος…και αυτό είναι φοβερό και δύσκολο. Και αυτό είναι όλη του η ομορφιά. Συνήθως δεν είναι πραγματικά έξυπνος αυτός ο μπούλης, αλλά είναι εργατικός και νομίζει πως αυτό είναι η ευφυΐα. Έχει -όπως όλοι οι μπούληδες- αισθήματα κατωτερότητας τα οποία προσπαθεί να τα ξορκίσει με πτυχία και τίτλους. (φανταστικούς η πραγματικούς, άσχετο). Επίσης και με το να κάνει παρέα -νομίζει- με «σημαντικούς ανθρώπους». Ούτε τα πτυχία , ούτε οι τίτλοι είναι κακοί βέβαια. Κακό είναι όταν γίνονται όπλο απαξίωσης της καθημερινής ζωής και εμπειρίας, στα χέρια αγαπολογούντων κομπλεξικών bullyδων.

• Ο παπα-Bullης

Παρά τον τίτλο, δεν είναι μόνο ο Ιερέας, αλλά οποιοσδήποτε έχει εξουσία στην ενορία. Η εξουσία είναι φυσικό καταφύγιο ενός Μπούλη. Συνήθως είναι ο Ιερέας, επειδή ο Ιερέας έχει εκτεταμένες αρμοδιότητες . Αν όμως ο Ιερέας είναι δειλός (όχι: ταπεινός, η δειλία δεν είναι ταπείνωση…) η αδιάφορος, τότε άλλοι μπορεί να εκμεταλλευτούν το κενό και να ασκήσουν τα καθήκοντα. Μπορεί να έχουν κάποια θέση στο ναό η να είναι χρηματοδότες που εκβιάζουν. Στις  διάφορες ενορίες υπάρχουν πολλοί και άξιοι Ιερείς που εργάζονται με κόπο και αυτοθυσία. Αλλά ο παπα-μπούλης, είναι συνήθως ψυχαναγκαστικός. Θέλει ΟΛΑ (μα όλα!) να γίνονται με τρόπο που εκείνος θεωρεί σωστό. Δεν είναι Πατέρας, αλλά δυνάστης. Δεν ανέχεται τίποτα και κανέναν αλλά επιβάλλεται. Αν είναι έξυπνος επιβάλλεται με ύπουλο τρόπο, ψυχολογικά. Αν δεν είναι τόσο έξυπνος, προσπαθεί να επιβληθεί μειώνοντας τους ενορίτες η κάνοντας υποτιμητικά σχόλια σε πνευματικοπαίδια κτλ. Ασκεί εξουσία , εξουθενώνοντας προσωπικότητες. Μπορεί να απαγορεύσει τον …frappe ως μη πνευματικό ρόφημα (πραγματική ιστορία , δεν την βγάζω από το μυαλό μου!) , μπορεί να απαγορεύσει να ακούς τραγούδια που δεν του αρέσουν (ακόμα και αν είναι σεμνά..) να επιβάλλει τις απόψεις του, να επιβάλλει σε ενορίτες να …πάψουν να γελούν (γιατί «δεν είναι πνευματικό»…) να προσπαθεί να καταπνίξει οποιαδήποτε προσπάθεια δεν ελέγχει εκείνος, καθώς και οποιαδήποτε προσπάθεια να εκφραστεί κάποιος πέρα απο τα πλαίσια που δεν έχει ορίσει. Ο αυθορμητισμός βαπτίζεται «αμαρτωλός» μπροστά σε μία αδιόρατη «υπακοή», τάχα μοναστηριακού τύπου. Ο λόγος που περιορίζονται τα πάντα, εκτός από τον έμφυτο ψυχαναγκασμό τους είναι και ένας ακόμα: Για να μην φανεί πιθανή μειονεξία του Μπούλη, στους «οπαδούς» (γιατί λογικό ποίμνιο, δεν τους λες…). Πρέπει ο Μπούλης να φαίνεται «ατσαλάκωτος». Μαζεύεται πολύς κόσμος γύρω απο τέτοιους , γιατί ο κόσμος αποζητά κάποιον να τους βοηθήσει «μαγικά». Συνήθως τέτοιοι παπαμπούληδες ούτε έχουν βιώσει την υπακοή , ούτε την γνωρίζουν και την χρησιμοποιούν ως δικαιολογία μέχρι να καταλήξουν να ονομάζονται «Γέροντες«. Δεν έχουν καμία πρακτική εμπειρία , γενικά. Είναι η γνωστή σε όλους ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΥ.

• Ο Μπουλης – Τρομοκράτης του Τυπικου.

Σε αυτή την κατηγορία μπορεί να ανήκει οποιοσδήποτε. Λαϊκός, κληρικός, μοναχός, θεολόγος. Οποιοσδήποτε έχει μία «ευαισθησία» σε θέματα τυπικού. Είτε αυτά είναι λειτουργικά είτε αγιογραφίας κτλ. Πρόκειται συνήθως για ανθρώπους διαβασμένους. Επιφανειακά πάντα. Αφού λοιπόν έχουν ανακαλύψει πως πρέπει με βάση τους κανόνες της Εκκλησίας να γίνονται τα πάντα, ακόμα και αν αυτό είναι απολύτως αδύνατο, για καθαρά πρακτικούς λόγους. Έχει ειδωλοποιήσει τους κανόνες και τα τυπικά, συνήθως λόγω ενός ψυχισμού αδύνατου, που θέλει να πιαστεί από κάπου για να νοιώσει ασφάλεια, και ενοχλεί ΔΙΑΡΚΩΣ οποιουσδήποτε εκείνος θεωρεί πως αντίκεινται στους ιερούς κανόνες. Οσο και αν τους υπενθυμίσεις πως μεγάλοι Αγιοι η/και σημαντικοί Θεοφόροι Γεροντες ανεχόντουσαν αυτές τις «παρεκκλίσεις» δεν τους πείθεις. Είναι βασιλικότεροι του Βασιλέως, γεροντότεροι του Γέροντα. Έχουν διαβάσει και -υποτίθεται- ξέρουν. Άλλωστε τους πιάνει πανικός. Αν δεν μπορούμε να βασιστούμε στους κανόνες (τυπικού, αγιογραφίας, ψαλτικής , νηστείας κτλ) τότε που;;;; Δεν τον βλέπουμε τον Θεό, άρα;;;; Μόνο τους κανόνες, έχουμε, νομίζει. Και ναι μεν οι κανόνες είναι άγιοι και σοφά τοποθετημένοι, αλλά πρέπει να εφαρμόζονται με ΔΙΑΚΡΙΣΗ , πράγμα που το ξεχνάει, γιατί η διάκριση δεν είναι κάτι άμεσα μετρήσιμο. Το άγχος του είναι βεβαίως ολιγοπιστία. Προσπαθεί να αντικαταστήσει τον ζωντανό Θεό με έναν Ορθοσχολαστικισμό. Και δεν το κάνει αυτό στην προσωπική του ζωή μόνο, αλλά και στην ζωή των άλλων, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν αντέχουν η όχι η αν κάποια πράγματα , Οικονομία, γίνονται για πρακτικούς λόγους.  Οι κανόνες είναι άκτιστα είδωλα γι” αυτόν, γιατί επάνω σ” αυτούς έχει χτίσει την πίστη του. Κακώς. Και φοβάται πως με την κατάρρευση των κανόνων θα καταρρεύσει και αυτή.  Και τυραννάει τον περίγυρο του με -συνήθως- παράλογες απαιτήσεις ορθότητας.

• Ο Ψυχομπούλης.

Δεν μιλάμε εδώ για κάποιον που απλά σπούδασε η μελέτησε ψυχολογικές τεχνικές. Ορισμένοι είναι αξιολογότατοι. Οχι, εδώ θα πούμε για κάτι άλλο. Γι’αυτόν που ειδωλοποίησε την φιλοσοφία (γιατί αυτό είναι…) της ψυχολογίας και προσπαθεί να την αναδείξει σε μορφή ποιμαντικής. Πράγμα όχι απλά άτοπο, αλλά ωλέθριο ορισμένες φορές. Γι” αυτούς η ψυχολογία και η ψυχανάλυση είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο. Το χρησιμοποιούν για να κάνουν το άσπρο/μαύρο. Ούτε Στον Χριστιανισμό δεν κάνουμε τόσο ανάλυση προκειμένου να αυτοδικαιωθούμε ρε παιδιά ! Καθίστε, σκεφθείτε-σκεφθείτε το τι έχετε κάνει λάθος, συζητήστε το. Και που θα πάει, θα βρείτε μια καλή δικαιολογία. Βέβαια είναι αυτή η αλήθεια; Και δεν βαριέσαι ! Τι είναι η αλήθεια; Αφού εγώ ξαλάφρωσα και νοιώθω καλύτερα;!;! Οπότε όλα καλά. Και όλοι αυτοί που διαφωνούν με την ψυχανάλυση, κατηγορούνται ως προβληματικοί. Σίγουρα. Και τελικα το πρόβλημα τους είναι σίγουρο ότι την έχουν μικρή. Την αυτοπεποίθηση, ντε. Και -γι” αυτούς- γενικά η θρησκεία είναι νευρωτικό κάτι ενώ όλοι οι ψυχαναλυόμενοι είναι προσωποποιήσεις της ψυχικής υγείας . Έτσι. Και από ψυχαναλυτική σκοπιά μπορώ να πω, αυτο-ψυχαναλυόμενος πως επειδή σκέφτηκα κάτι στο μυαλό μου και το δικαιολόγησα και το ανέλυσα, είμαι πολύ έξυπνος και έμπειροα. Σίγουρα κατανοώ και τον εαυτό μου και τους άλλους. Σίγουρα. Χμμμμ… Σίγουρα; Μάλλον όχι. Το καταλαβαίνεις άλλωστε και από την ίδια την την συμπεριφορά τους. Σε πνίγουν. (αν και ορισμένοι πνιγόμαστε και μόνοι μας, σε ένα ποτήρι νερο, χωρίς βοήθεια…)  Ενώ οι Άγιοι έδιναν ώθηση για αγώνα. Δεν επαναπαυαν οι Αγιοι , αλλά δεν δημιουργούσαν και θλίψη η πεσμένο ηθικό. Άλλο μετάνοια άλλο κλαψοφαγούρα. Χρησιμοποιούν δε αυτοί οι Μπούληδες τις τεχνικές που γνωρίζουν , ως όπλο ενάντια στους διαφωνούντες. Τους αναλύουν -εξωτερικά, με βάση γνωρίσματα και συμπεριφορές- και φτάνουν σε συμπεράσματα (που είναι για τον λουτσο,  ψαρίλα μυρίζουν…) τα οποία χρησιμοποιούν για να εξουθενώσουν τον διαφωνούντα. Πάντα για χάρη της «επιστήμης» . Συνήθως τέτοιοι άνθρωποι έχουν υποστεί (οι ίδιοι η το περιβάλλον τους) τραμπουκισμό/εκφοβισμό/επίθεση (Bullying) και κατόπιν βρήκαν μια ανάπαυση στις ψυχολογικές τεχνικές αυτές. Γι’αυτό και όποιος διαφωνεί είναι εχθρός τους. Δεν είναι απλά κάποιος που διαφωνεί. ΠΡΕΠΕΙ να αποδείξουν σε όλους πως είναι προβληματικός. (Ad Hominem επιθεση) Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν γνωρίσει πραγματικά την θεραπευτική της Εκκλησίας. Γιατί για να την γνωρίσεις πρέπει να έχεις γνωρίσει και κάποιον θεραπευμένο που να έχει επίγνωση του τι εφαρμόζει . Και αυτό -δυστυχώς- είναι σπάνιο. Και αυτό είναι δράμα και ευθύνη όλων μας.

Οπότε, μετά, φτάνουν στο σημείο όχι απλά να θέλουν να εφαρμόσουν τις φιλοσοφικές ψυχολογικές τεχνικές στην ζωή της Εκκλησίας, αλλά και να θέλουν να ελέγξουν ολη την εκκλησιαστική εμπειρία με βάση τις τεχνικές αυτές.

Αλίμονο αν διαφωνήσεις. Είσαι προβληματικός, τουλάχιστον. Θα βρουν κάποιο πρόβλημα σου για να στο θυμίζουν (Ad Hominem επίθεση) η απλά θα εισπράξεις ειρωνεία. Τα προβλήματα των ψυχαναλυόμενων και των ψυχαναλυτών , μπορεί να τα περνάνε και ως προτερήματα (δύο μέτρα και δύο σταθμά). Όλες αυτές οι τεχνικές χρησιμοποιούνται με ένα τάχα «θεραπευτικό» πρόσχημα, αλλά είναι κανονική επίθεση.

• Ο Μπούλης Δεσπότης.

Υφίστανται και οι Ιερείς Bullying (τραμπουκισμό).  Ο Επίσκοπος έχει ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ θέση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν μπορείς ούτε να τον παρακάμψεις , ούτε καν να τον αγνοήσεις.  Η Εκκλησιολογία είναι δογματικό θέμα. Υπάρχουν δυστυχώς ορισμένοι Επίσκοποι (ευτυχώς λίγοι) που οχι απλά δεν προσπαθούν να ενισχύσουν του Ιερείς τους , αλλά τους φορτώνουν . Τους φορτώνουν με -ανήκουστους- κανόνες που δεν τους συζητάνε ως Πατέρες με τα παιδιά τους για να δουν αν αντέχουν. Τους φορτώνουν και με το να τους αγνοούν για θέματα που προβληματίζουν και που οι ίδιοι οι ιερείς προσπαθούν να ενημερώσουν . Άλλες φορές τους φορτώνουν επειδή τους ζηλεύουν. Υπάρχουν περιπτώσεις που επειδή ένας Ιερέας έγινε γνωστός (οχι απο δική του ευθύνη) κυνηγήθηκε ανελέητα, χωρίς να έχει διαπράξει κάτι μεμπτό. Ορισμένες φορές οι ιερείς πέφτουν θύματα διαβολής, αφού μπορεί κάποιοι να τους καταγγείλουν και ο Δεσπότης από υπερβάλλοντα ζήλο, χωρίς να πολυεξετάσει, τιμωρεί τον Ιερέα. Ορισμένοι δεσπότες, μην έχοντας πραγματική πείρα, αλλά μόνο ακαδημαϊκή , προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτά που έχουν διαβάσει, ώστε να είναι σωστοί Ιεράρχες. Το έργο του -σωστού- Ιερέα είναι δύσκολο. Ειδικά αν είναι και έγγαμος. Αν ο Δεσπότης νοιώθει πως έχει μόνο δύναμη, εξουσία, αλλά όχι σαν Πατέρας  τότε από Επίσκοπος, καταντά Δεσπότης, δυνάστης. Έχει εξουσία. Αλλά και ο Χριστός είχε. Την κατέθεσε στα πόδια μας και θυσιάστηκε. Αν ο Επίσκοπος δεν είναι σαν τον Χριστό, τότε επιβάλλεται δια της βίας. Συνεχίζει να είναι Ιεράρχης, αλλά στο γράμμα, όχι στο Πνεύμα. Χρειάζονται και οι Ιερείς στήριξη. Υπάρχουν κάποιες -ελαχιστες- περιπτώσεις Ιεραρχών που φέρονται στους ιερείς τους, σαν να είναι σκουπίδια. Ανθρώπινα σκουπίδια.

CyberΜπούλης

Ο Κυβερνομπούλης, ο ιντερνετάκιας. Επειδή φοβάται να βγει παραέξω και να κάνει επίθεση και επειδή στην προσωπική του ζωή τρώει…σφαλιάρες (από τον προϊστάμενο, την γυναίκα του, τον ιερέα του, τον δεσπότη κτλ κτλ) βρήκε πεδίο δράσης λαμπρό, το ίντερνετ ! Εκεί μπορεί να βρίσει, να αγανακτήσει, να βγάλει το άχτι του ! Το ίντερνετ είναι ο μεγάλος ισοπεδωτής, που ο μεγάλος έχει την ίδια ευκαιρία να ακουστεί με τον μικρό. Το ίντερνετ είναι ο φερετζές του χρήστη. Το ίντερνετ σου δίνει την ψευδαίσθηση πως έχεις μια κοινωνική αξία. Το ίντερνετ είναι το όπιο του Bully γενικά , και του Εκκλησιαστικού ειδικά. Μπορείς να κατακρίνεις, να ασκήσεις κριτική σε επώνυμους και δεσπότες. Όλα. Και μπορείς να το κάνεις από την καρέκλα σου, φορώντας μόνο το…σώβρακο (γιατί μπορεί να κάνει και ζέστη…) και με το να υποκρίνεσαι πως είσαι κάποιος σημαντικός. Υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνουν ψεύτικα προφίλ και βρίζουν…τον εαυτό τους, για να δείξουν πως τους επιτίθενται (ενώ είναι οι ίδιοι που κάνουν επίθεση σε πολλούς άλλους) καθώς και άλλοι που ρίχνουν τις ίδιες τους τις σελίδες για να αποδείξουν πως τους κυνηγούν, ενώ ισχύει το αντίθετο. Το ίντερνετ είναι εύφορο έδαφος για παιχνίδια ρόλων (Roleplaying Games, RPG) οπότε ο Κυβερνομπούλης καταφέρνει να το παίξει Γέροντας (η Γερόντισσα !)  και αυτός και να ξεγελάσει αρκετούς, κυρίως τον εαυτό του. 

Επιλογος

Η λίστα δεν είναι εξαντλητική. Κάθε άλλο. Επίσης, επειδή η ζωή δεν είναι τόσο απλή, κάποιος μπορεί να ανήκει σε δύο η περισσότερες κατηγορίες μαζί (ακόμα και αν φαίνονται αντίθετες…!) η να είναι θύμα και θύτης μαζί. Η ζωή είναι πολύπλοκη. Κάποιοι θα πουν «Μα , έτσι είναι η Εκκλησία; Τέτοια χάλια;!» . Ιεροκατηγορείς. Κατακρίνεις. Είσαι και εσύ Μπούλης! Οχι, ετσι δεν είναι η Εκκλησία. Ετσι είναι ο (μεταπτωτικός) κόσμος. Μέσα στην Εκκλησία , η οποία είναι θεραπευτήριο, προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τέτοια φαινόμενα. Αυτό δεν σημαίνει πως η προσπάθεια είναι πάντοτε επιτυχής όμως. Αρρωστημένα φαινόμενα όπως τα παραπάνω υπήρξαν και θα υπάρχουν μέχρι συντέλειας. Ούτε είναι τάχα κατάκριση να τα αναφέρουμε, μια και είναι μια γενική εκτίμηση και δεν αναφέρονται πρόσωπο. Οποιος δημοσιεύει τα «άπλυτα» τρίτων, ακόμα και αν είναι πραγματικά, είναι επίσης Bullης. Ειδικά αν το κάνει ανώνυμα. Γιατί δεν θα το έκανε ποτέ για την οικογένεια του. Γι’αυτό εδώ αναφέρθηκαν γενικά κάποιες καταστάσεις, που είναι παρεκτροπές της κανονικής πνευματικής ζωής και οχι ο κανόνας. Εξαιρέσεις. Χρειάζεται να τις γνωρίζουμε για να προφυλαγόμαστε όμως. Ειδικά οι νέοι στα Εκκλησιαστικά πράγματα. Το να βρίσκεις προφάσεις για να κάνεις κάποιον να σωπάσει, ενώ γνωρίζεις πως αυτά συμβαίνουν (ως παρεκτροπές , είπαμε, όχι ως αυθεντική ζωή της Εκκλησίας, ως εξαιρέσεις…) είναι και αυτό ένα (απαλό, αθεατο) δείγμα εκφοβισμού, στο οποίο σε οδηγεί ο φόβος. Ο φοβος μήπως χάσεις την πίστη σου, γιατί συνήθως είσαι (όπως είμαστε οι περισσότεροι…) ολιγόπιστος. Είναι ο φόβος του ανθρώπου που οταν του αναφέρεις τους Bullyδες στην Εκκλησία, θα σου πει «Ναι, αλλά στο Ισλάμ σκοτώνουν…» λες και υπάρχει σύγκριση μεταξύ της ζωντάνής αγάπης του Χριστού που πρέπει να ακολουθούμε και του ισλαμικού νόμου.  Εμείς έχουμε ανώτερα κριτήρια, αλλά αυτό σημαίνει πως κρινόμαστε και αυστηρότερα. 

Ο γράφων υπήρξε θύμα Bullηδων, στο παρελθόν. Εκκλησιαστικών και μη. Εχει πικρή πείρα. Στα παιδικά /εφηβικά χρόνια αλλά και μετά, στην Εκκλησία. Οχι σωματικού (γιατί δεν τους έπαιρνε…) αλλά ψυχολογικού/λεκτικού/κοινωνικού, κυρίως. Εκκλησιαστικοί ήταν επίσης και αυτοί που βοήθησαν να το ξεπεράσει και χωρίς αυτούς θα ήταν δύσκολα τα πράγματα.  Πιθανότατα και ο ίδιος ο γράφων να εχει υπάρξει θύτης, γιατί ο Bullης (ο τραμπούκος, στα Ελληνικά!) ζει μέσα στον καθένα μας. Ειδικά σε θύματα. Δεν είναι μόνο «πρόβλημα των άλλων».  Ταυτίζεται με αυτό που οι Πατέρες λένε «ΠΑΛΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ«. Υπάρχει ένας στην ψυχή μας και αν δεν τον αντιμετωπίσουμε, είναι έτοιμος να κάνει το χειρότερο κακό στον συνάνθρωπό του.  Καλύτερα να έχουμε όλοι τα μάτια μας δεκατέσσερα και να προσέχουμε όχι μόνο τριγύρω , αλλά και εμάς. Γιατί όλοι όσοι τώρα καταδικάζουν τους μπούληδες (που είναι δραματικα΄πρόσωπα και αυτοί, συνήθως έχουν υποστεί τραμπουκισμό απο άλλους, σε άλλο επίπεδο…) πολύ φοβάμαι πως απλά ξεχνούν πως δεν έχουν δώσει ΔΕΚΑΡΑ ΤΣΑΚΙΣΤΗ οταν πολλές φορές κάποιος δίπλα τους καταπιέζεται. Και το θυμούνται τώρα, επειδή είναι «trendy». Και «politically correct». 

Αλλά και αυτή η κοινωνική πίεση, ένας μεγάλος Μπούλης είναι, με την μάσκα του σωτήρα και του ¨Ορθού»

— Κειμενο του Ρ.Μ.
Δακτυλογράφηση : Θ.Δ.

 http://oodegr.co/neo/2015/03/29/bullydes/