ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ
ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 18η Ιουλίου 2016.
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
Τις ημέρες που συγκλήθηκε και
συνεδρίαζε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος
στην Κρήτη, παρατηρήσαμε ένα πρωτόγνωρο για την εκκλησιαστική μας ιστορία και
παράδοση φαινόμενο: να εύχονται διακαώς
οι αιρετικοί για την επιτυχία της!
Είναι όπως αναφέραμε ένα φαινόμενο
καινοφανές, το οποίο ουδέποτε στο παρελθόν επαναλήφθηκε. Στην ιστορία των
Συνόδων της Εκκλησίας μας οι αιρετικοί ήταν απολογούμενοι και καταδικάζονταν οι
κακοδοξίες τους. Γι’ αυτό και δεν γινόταν αυτές αποδεκτές από εκείνους. Έστω
για παράδειγμα οι Μονοφυσίτες, οι
οποίοι καταδικάστηκαν από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, δεν την αναγνώρισαν, όπως
και τις κατοπινές Συνόδους και γι’ αυτό αποκαλούνται και «Αντιχαλκηδόνιοι».
Στη Σύνοδο της Κρήτης γίναμε μάρτυρες
αλγεινών φαινομένων. Κατ’ αρχήν της αφαιρέθηκε ο τίτλος της «Οικουμενικής Συνόδου» για το λόγο ότι
δε μπορούσαν να συμμετάσχουν σε αυτή «οι
δυτικοί αδελφοί» μας, κατά τη ρήση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.
Βαρθολομαίου, δηλαδή των αιρετικών. Αλλά όμως όταν είχαν συγκληθεί οι Μεγάλες Σύνοδοι της Εκκλησίας μας
υπήρχαν αιρετικές κοινότητες, όμως
ουδέποτε η Εκκλησία διανοήθηκε να μην πραγματοποιήσει Σύνοδο ή να μην την
ονομάσει Οικουμενική, επειδή δεν λάμβαναν μέρος οι αιρετικοί! Στη συνέχεια
είδαμε να παρίστανται στη Σύνοδο της Κρήτης αντιπρόσωποι όλων των
αιρετικών ομολογιών, τους οποίους ο
Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης τους «καλωσόρισε» ως «εκπροσώπους των αδελφών Εκκλησιών»!
Ιδιαίτερη σημασία έχει η στάση της παπικής
παρασυναγωγής και ιδίως του καταληψία του πάλαι ποτέ σεβάσμιου Πατριαρχείου της
Δύσης «πάπα» Φραγκίσκου, ο οποίος,
όπως δήλωσε επανειλημμένως, ποθούσε διακαώς και εναγωνίως την πραγματοποίηση
της Συνόδου της Κρήτης! Αυτό είναι ένα καινοφανές αρκετά παράδοξο φαινόμενο, σε
όσους δεν γνωρίζουν καλά τα πράγματα, αιρετικός να αποζητά την επιτυχή
πραγματοποίηση Συνόδου της Ορθοδοξίας! Μάλιστα, θεατρινικώ τω τρόπω,
προσευχήθηκε δημόσια στο Βατικανό, ενώπιον χιλιάδων οπαδών του, για την
επιτυχία της Συνόδου της Ορθοδοξίας!
Το «μυστήριο» αυτό ξεδιαλύθηκε σύντομα
και φάνηκε η παπική σκοπιμότητα σε όλο της το βάθος και το πλάτος, με τις
δηλώσεις του κ. Φραγκίσκου κατά τη «θρονική
εορτή» της «εκκλησίας» του (29 Ιουνίου). Στο μήνυμά του προς την
αντιπροσωπία του Οικουμενικού Πατριαρχείου έδωσε το στίγμα αυτής της σκοτεινής
σκοπιμότητας, η οποία δημοσιοποιήθηκε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» (9-7-2016), με τίτλο: «ΠΑΠΑΣ ΠΡΟΣ ΦΑΝΑΡΙ: Ας δώσουμε τα χέρια»,
αποκαλύπτει πλήρως τους διακαείς πόθους του κ. Φραγκίσκου για την επιτυχία της
Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Σε αυτό παρατίθενται αποσπάσματα από το μήνυμα
του «πάπα», με χαρακτηριστική του ρήση: «Το
έλεος του Θεού είναι ο δεσμός που ενώνει τις Εκκλησίες, καρπός του Αγίου
Πνεύματος που παράγει την κοινωνία, αλλά ποτέ την ομοιομορφία»! Κατ’ αρχήν
θα θέλαμε να εκφράσουμε την έκπληξή μας για την θεολογική ρηχότητά του. Δεν
μπορούμε να καταλάβουμε τι σχέση μπορεί να έχει το έλεος του Θεού με την «ένωση των εκκλησιών». Το έλεος του
Θεού έχει σχέση με την αγάπη Του για τον πλανεμένο άνθρωπο, τον οποίο δέχεται,
κατόπιν μετανοίας του, όπως ο στοργικός πατέρας της παραβολής του ασώτου υιού.
Η «ένωση των εκκλησιών» ή η «παραγωγή κοινωνίας» από το Άγιο
Πνεύμα, όπως ο ίδιος αναφέρει, έχει να κάμει με την αποκαλυμμένη αλήθεια, η
οποία έχει σώζουσα σημασία για την Εκκλησία και όχι με το έλεος του Θεού. Αυτό
μπορεί να το κατανοήσει ακόμα και ο πρωτοετής της Θεολογίας! Στο τέλος της
φράσης του ο κ. Φραγκίσκος δίνει και το στίγμα της ουσίας των προθέσεών του.
Κατ’ αυτόν, το Άγιο Πνεύμα «παράγει την
κοινωνία, αλλά ποτέ την ομοιομορφία». Εδώ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη
ικανότητα να διαγνώσουμε την σκέψη του. Χρησιμοποιεί το Άγιο Πνεύμα για να
στηρίξει τις ιδεοληψίες τις δικές του και της δικής του θρησκευτικής
κοινότητος, σύμφωνα με τις οποίες δεν χρειάζεται πλήρης ταύτιση πίστεως (μη
ομοιομορφία), αλλά κάποια στοιχεία κοινά, με μια όμως προϋπόθεση: την «κοινωνία με τον διάδοχο του Πέτρου», δηλαδή
την αναγνώρισή του ως «πρώτου της
Εκκλησίας»!
Ο αμετανόητος παπισμός συνεχίζει εδώ και
οκτώ αιώνες, (Σύνοδοι Λυώνος και Φεράρας
– Φλωρεντίας) να λανσάρει το «μοντέλο»
της «ενώσεως των εκκλησιών» αυτό της
Ουνίας. Μας κάνει τη χάρη να
μείνουμε «ορθόδοξοι», αλλά να υποταχτούμε στο «πετρίνειο πρωτείο» του «αντιπροσώπου
του Χριστού στη γη» πάπα! Το «μοντέλο» αυτό της «ενώσεως των εκκλησιών»
στηρίχτηκε στις δύο προαναφερόμενες ψευδοσυνόδους, οι οποίες για τον παπισμό
είναι «οικουμενικές» και οι
αποφάσεις τους εφαρμοστέες και γι’ αυτό τις προωθεί το Βατικανό. Στη
συγκεκριμένη περίπτωση ο κ. Φραγκίσκος εξέφρασε την πίστη της ομολογίας του, με
την παραπάνω φράση του μηνύματός του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Στη φράση αυτή του κ. Φραγκίσκου, «ποτέ ομοιομορφία», κρύβεται και ένα
άλλο μεγάλο ζήτημα. Η παντελής διάθεση του παπισμού να αποκηρύξει τις δεκάδες
αιρετικές κακοδοξίες και πλάνες, τις οποίες συσσώρευσε στην αποκοπείσα
θρησκευτική του κοινότητα, από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία, τα τελευταία
χίλια χρόνια. Πολλές από αυτές έχουν καταδικασθεί από Συνόδους, ως αιρέσεις και
έχουν αναθεματισθεί, όπως το φιλιόκβε
(Σύνοδος 879-880), κτιστή χάρη, άζυμα, κλπ (Σύνοδοι 1341,1347, 1351, 1484,
1848, κλπ). Φτάνει δε στο σημείο υπεροψίας, ώστε να μην θεωρεί αυτή την
πληθώρα των κακοδοξιών του ως αιρέσεις, αλλά ως «διαφορετική παράδοση», ως απλή «μη ομοιομορφία»!
Θέλει ίσως να λησμονεί ο κ. Φραγκίσκος,
πως ουδέποτε η αληθινή Μία, Αγία,
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, εφάρμοσε ισοπεδωτική τακτική και πρακτική στην δισχιλιόχρονη
ιστορία της. Σεβάστηκε και συνεχίζει να σέβεται την ιδιομορφία των λαών και των
πολιτισμών τους, τις συνήθειες τους, τη γλώσσα τους, τον τρόπο της ζωής τους,
αφήνοντας έτσι μεγάλα περιθώρια δημιουργίας τοπικών παραδόσεων, υπό μία όμως προϋπόθεση: την μη παραχάραξη
των αρχών της πίστεως! Κάτι που η δική του θρησκευτική κοινότητα καταπάτησε
και καταπατεί βάναυσα ως τώρα και δημιούργησε στο παρελθόν αληθινά δράματα! Το
να μιλά ο κ. Φραγκίσκος τώρα για «μη ομοιομορφία» στην Εκκλησία, χωρίς να αποκηρύξει
το ισοπεδωτικό παρελθόν της κοινότητός του, αποτελεί τουλάχιστον υποκρισία και
βάναυση κακοποίηση της ιστορικής μνήμης όσων υπέφεραν από τον «παπικό οδοστρωτήρα»!
Σε άλλα σημείο ο κ. Φραγκίσκος αναφέρει
τα εξής: «Αναγνωρίζοντας ότι η εμπειρία του
ελέους του Θεού είναι ο δεσμός που μας ενώνει σημαίνει ότι θα πρέπει όλο και
περισσότερο να κάνουμε το έλεος κριτήριο και μέτρο της σχέσης μας. Εάν, ως
Καθολικοί και Ορθόδοξοι, θέλουμε να διακηρύξουμε μαζί τα θαύματα του ελέους του
Θεού σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τρέφουμε αισθήματα
και συμπεριφορές αντιπαλότητας, δυσπιστία και μνησικακία. Το θείο έλεος, μας
ελευθερώνει από το βάρος συγκρούσεων του παρελθόντος και μας επιτρέπει να
είμαστε ανοικτοί για το μέλλον στο οποίο το Πνεύμα μας καθοδηγεί». Και εδώ θέλουμε να γνωρίσουμε στον κ.
Φραγκίσκο, ο οποίος κατέχει και τον δογματικό θεσμό του «αλάθητου», ότι δεν μας
ενώνει κανένας δεσμός «θαυμάτων του
ελέους του Θεού», αυτά είναι αστήρικτα θεολογικά λεκτικά σχήματα, άνευ
ουσίας. Εκείνο που ενώνει την Εκκλησία είναι η κοινή πίστη και ως εκ τούτου η
κοινή μετοχή στο Άγιο Ποτήριο. Αυτά δεν υπάρχουν, διότι ο παπισμός έπαψε να
είναι Εκκλησία, αφότου αποσχίστηκε από Αυτή (1054). Διέστρεψε την κοινή πίστη της αρχαίας Εκκλησίας, με τις δεκάδες
αιρετικές προσθήκες και ως εκ τούτου δε
μπορούμε να έχουμε κοινό Ποτήριο. Άρα δεν υπάρχει ενότητα. Η ενότητα θα
συντελεστεί όταν ο παπισμός αποβάλλει την πληθώρα των παρείσακτων πλανών του,
που συσσώρευσε τα χίλια τελευταία χρόνια και επιστρέψει με ειλικρινή μετάνοια
στην Εκκλησία και κοινωνήσουμε από το ίδιο Ποτήριο. Αυτή είναι η αληθινή
ενότητα και όχι «τα θαύματα του ελέους
του Θεού», δηλαδή τα «λόγια του
αέρα»!
Αναφέρει πως «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τρέφουμε
αισθήματα και συμπεριφορές αντιπαλότητας, δυσπιστία και μνησικακία».
Συμφωνούμε. Αλλά θα έπρεπε πριν μιλήσει, να ερευνήσει σε ποια πλευρά υπάρχουν
τέτοια αισθήματα. Να «ξεσκονίσει» την ιστορία της θρησκευτικής του παραδοχής,
να δει τον ορυμαγδό και τις ανείπωτες καταστροφές και κύρια τα εκατομμύρια
θύματα των Ορθοδόξων από τις δολοφονικές ορδές των «καθολικών», (σταυροφόρων,
αποικιοκρατών, ουνιτών, κλπ)! Ας ψάξει να βρει από μέρους της Ορθοδοξίας έστω και μία περίπτωση βιαιότητας κατά του
παπισμού (που να την προκάλεσε η Εκκλησία)!
Το «βάρος συγκρούσεων του
παρελθόντος» δε θα το άρει «το θείο έλεος» κατά τρόπο μαγικό, όπως αφήνει
να εννοηθεί ο κ. Φραγκίσκος, αλλά η ειλικρινής
μετάνοια, αποβολή των πλανών και επιστροφή στην Εκκλησία! Άλλος τρόπος δεν
υπάρχει, όσο και να ψάχνει! Στην αντίθετη περίπτωση «ένωση των εκκλησιών» δε θα υπάρξει, αλλά εξουνιτισμοί κάποιων
ορθοδόξων, δηλαδή τίποτε!
Στη συνέχεια επαναλαμβάνει μια
σκόπιμη διαχρονική παραπλάνηση. «Μια
συμβολή στο να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να επαναφέρουμε την ενότητα που
μοιραστήκαμε την πρώτη χιλιετία – μια ενότητα που δεν ήταν ποτέ ομοιόμορφη αλλά
πάντα μια κοινωνία με σεβασμό στις νόμιμες διαφορές – παρέχεται από το
θεολογικό διάλογο». Λάθος μέγα και παγίδα επικίνδυνη! Τα ίδια έλεγαν οι
παπικοί και στο παρελθόν, ότι δήθεν υπήρχαν «διαφορετικές παραδόσεις» στην Ανατολή και στη Δύση. Διαφορετικές
παραδόσεις υπήρχαν σε επουσιώδεις πρακτικές (γλώσσα, συνήθειες, λειτουργικοί
τύποι, εορτές κλπ) και όχι στα θέματα πίστεως! Ως το 1009 υπήρχε κοινή πίστη σε
Ανατολή και Δύση. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η Δύση, σε πολλές περιπτώσεις,
κατέστη θεματοφύλακας της Ορθοδόξου Πίστεως και ανέδειξε πολλούς Επισκόπους Ρώμης ομολογητές. Αυτά ως το
1009 αφότου η Δυτική Εκκλησία, επί πάπα
Σεργίου εισήγαγε την καταδικασμένη από τη Σύνοδο του 879-880 αιρετική
κακοδοξία του φιλιόκβε, οπότε και έχουμε την αρχή της ακοινωνησίας με την
Ανατολή. Από τότε άρχισαν να προστίθενται και συνεχίζουν να προσθέτονται,
πλήθος πλανών και κακοδοξιών! Αυτή είναι η αλήθεια. Εδώ θα θέλαμε να ρωτήσουμε
τον κ. Φραγκίσκο: η Ορθόδοξος Καθολική
Εκκλησία, πόσες δοξασίες εισήγαγε μετά το «σχίσμα»; Καμία!
Κάνει λόγο για «σεβασμό στις νόμιμες διαφορές». Κάνει
και πάλι το λάθος αν μην διδάσκεται από την ιστορία. Η Πατέρες της Εκκλησίας
στην Ανατολή (680) καταδίκασαν τον αιρετικό πάπα Ονώριο (625-638), ο οποίος είχε εισαγάγει στη Δύση την αίρεση
του Μονοθελητισμού. Γιατί δε
θεώρησαν ότι αυτή ήταν «διαφορετική
παράδοση», ή «μη ομοιομορφία»,
γιατί δε «σεβάστηκαν αυτή τη νόμιμη
διαφορά»;
Τονίζει πως η «ομοιόμορφη αλλά πάντα μια κοινωνία με
σεβασμό στις νόμιμες διαφορές – παρέχεται από το θεολογικό διάλογο».
Δυστυχώς έχει δίκιο. Οι βαλτωμένοι, ατέρμονοι και αναποτελεσματικοί θεολογικοί
διάλογοι έχουν το χαρακτήρα του «σεβασμού
της διαφορετικότητας», καινοφανές αλγεινό φαινόμενο, πρακτική άγνωστη στην
Εκκλησία. Αντί να δοθεί μια ξεκάθαρη ομολογιακή κλήση στους αιρετικούς για
επιστροφή στην καθάρια σώζουσα πίστη της Εκκλησίας, συζητούν, σοφιστικώ τω
τρόπω, πώς να θεωρηθούν οι αιρετικές κακοδοξίες ως «διαφορετική εκκλησιαστική παράδοση»! Τρανό σύγχρονο παράδειγμα η «ερμηνεία του παπικού πρωτείου στην αρχαία
Εκκλησία»!
Περαίνοντας το σχόλιό μας,
θέλουμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά την άποψή μας ότι ο παπισμός, υπό την ως
τώρα μορφή του, παραμένει απόλυτα αμετανόητος και αμετακίνητος στις πλάνες του.
Η ισχυρή αντίδραση της Εκκλησίας μας να «φραγκέψει»
τα τελευταία χίλια χρόνια, τον ανάγκασε να ακολουθήσει διαφορετική μέθοδο, την
οδό της Ουνίας. Να κρατήσουμε τη δική μας Παράδοση, αλλά να υποταχτούμε στην
εξουσία του «πάπα»! Αυτό είναι και το νόημα του ανωτέρω μηνύματός του προς την
Ορθοδοξία μας. Τείνει χείρα συμφιλίωσης, με προσποιητή αγάπη. Θέλει να λησμονεί
όμως ότι πρώτη η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας έχει τεταμένη τη χείρα της εδώ και χίλια χρόνια και περιμένει τον
αποκομμένο από Αυτή παπισμό να γυρίσει στην σώζουσα αγκαλιά Της. Το να «δώσουμε τα χέρια», να γίνει η «ένωση των εκκλησιών», όπως το επιθυμεί
ο κ. Φραγκίσκος, χωρίς την αλήθεια, είναι μια ουτοπική χίμαιρα, μια πράξη καταδικασμένη να αποτύχει, διότι θα
είναι ένωση ψεύδους και φθηνών σκοπιμοτήτων, αντίθετη με το θέλημα του Αγίου
Πνεύματος, το Οποίο οδηγεί την Εκκλησία «εις
πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13) και όχι στο συγκερασμό και συγκρητισμό «ανομοιόμορφων παραδόσεων»!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και
Παραθρησκειών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου