Η κατάργηση τού νόμου από το Πνεύμα
Τού π. Ιωάννη Ρωμανίδη
Ο φωτισμένος άνθρωπος είναι απελευθερωμένος και από τον νόμο, γιατί στην κατάσταση αυτή ο πραγματικός νόμος, το Άγιον Πνεύμα, εισήλθε μέσα στην ύπαρξή του. Όταν υπάρχουν πολλοί φωτισμένοι, που έχουν το Άγιον Πνεύμα, επιλύουν και το λεγόμενο κοινωνικό πρόβλημα, συγκροτούν την τέλεια κοινωνία, όπως βλέπουμε στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων.
«Σε αυτή την κοινωνία της ενορίας ή του Μοναστηριού, που όλοι έχουν φθάσει τουλάχιστον σε κατάσταση φωτισμού, πρώτα πρώτα καταργήθηκε ο νόμος. Διότι, μεταξύ αυτών που βρίσκονται σε κατάσταση φωτισμού δεν χρειάζεται πλέον ο νόμος, διότι μέσα τους λειτουργεί ο άκτιστος νόμος του Θεού, που είναι ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Οπότε, ο νόμος γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι ο ίδιος ο Χριστός εν Πνεύματι που κατοικεί μέσα στην καρδιά τους και προσεύχεται και καθοδηγούνται από τον ίδιο τον Θεό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από τον νόμο ούτε έχουν ανάγκη από φυλακές και δικαστήρια. Και γι' αυτόν τον λόγο ο δικαστής για την ενορία είναι ο Επίσκοπος. Έχουμε ξεχωριστό δικαστήριο για τις ανάγκες των Χριστιανών.
Γι' αυτόν τον λόγο στην αρχαιότητα δεν επετρέπετο ο Χριστιανός να καταφεύγη στα πολιτικά δικαστήρια. Διότι εθεωρείτο ότι οι Χριστιανοί που έχουν φθάσει στον φωτισμό δεν έχουν ανάγκη από τα πολιτικά δικαστήρια. Γιατί, Διότι έχουν ξεπεράσει πλέον τους νόμους της κοινωνίας, ακόμα και τους νόμους της Παλαιάς Διαθήκης, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση στην οποία ευρίσκοντο. Οπότε, μια ενορία η ένα μοναστήρι από τέτοιους Χριστιανούς είναι η ιδανική κοινωνία. Αυτή είναι η ιδανική κοινωνία».
Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην κατάσταση του φωτισμού του νου μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά.
«Αυτό έχει και την θεραπευτική του όψη. Διότι ο άνθρωπος ο οποίος δεν φθάνει στον φωτισμό είναι εγωκεντρικός, καταδυναστεύεται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, γίνεται -δεν ξέρω τους ελληνικούς όρους- γίνεται αυτοαποκτητικός (εννοεί "κτητικός, πλεονέκτης"), ας πούμε, να πλουτίση, να αποκτήσει, να κάνει, να βρη μια ασφάλεια και έχει όλες αυτές τις περίεργες καταστάσεις έναντι του συνανθρώπου του, που μπορεί μέχρι και να σκοτώνει και να κλέβει και να λέει ψέματα κ ο κ.
Αυτές οι καταστάσεις δεν θεραπεύονται απλώς με μια πίστη στο ευαγγέλιο. Υπάρχουν πάρα πολλοί που πιστεύουν στο ευαγγέλιο, κάθονται οι παπάδες από το πρωί μέχρι το βράδυ και μας λένε να έχουμε αγάπη ο ένας με τον άλλο, και κανένας δεν μας λέει πώς θα έχουμε αγάπη. Η αγάπη "ου ζητεί τα εαυτής" (Α΄ Κορινθίους ιγ', 5), πώς κανείς θα αποκτήσει αυτήν την αγάπη, πώς γίνεται αυτό το πράγμα, δηλαδή.
Οι σημερινοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι κάτι κατάλαβαν, αφού πρέπει να παρεμβάλουν, ας πούμε, ορισμένες θεραπείες στην προσωπικότητα του ανθρώπου, για να τον θεραπεύσουν από ανώμαλες καταστάσεις, και το ένα και το άλλο, για να τον φέρουν να είναι πιο φυσιολογικός, δηλαδή. Και το "πιο φυσιολογικός" είναι κάποιος ορισμός που δίνουν αυτοί, για το τι είναι το φυσιολογικό του ανθρώπου εξ επόψεως κοινωνικής και σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους».
«Όταν αρχίζει αυτός ο φωτισμός του νου και της διάνοιας και γίνεται μια ενοποιημένη και σταθερή κατάσταση, τότε η φιλαυτία, ο εγωισμός και ο εγωκεντρισμός σταδιακά αντικαθιστώνται από την αγάπη, η οποία "ου ζητεί τα εαυτής" (Α Κορινθίους ιγ΄ 5).
Όταν κάποιος φθάσει αυτό το επίπεδο, τότε έφθασε στην θεωρία και είναι στο σκαλοπάτι της θέωσης και, με την θέληση και Χάρη του Θεού, μπορεί να αποκτήσει μια έκσταση του νου, από όπου η αδιάλειπτη μνήμη του Θεού ανέλπιστα αντικαθίσταται από την θέωση, για να γνωρίσει την θέα του Θεού, πρώτα με μιαν αναλαμπή της λαμπρότητας της δόξας του Χριστού, ύστερα με την θέα της θείας δόξας και τελικά είτε όταν πεθαίνει το σώμα είτε πέραν του τάφου με συνεχείς θέες ή θέα της θείας δόξας, που ακτινοβολεί από την ανθρώπινη φύση του Χριστού σε αυτόν και στους Αγίους».
Ο φωτισμένος άνθρωπος αποκτά ανιδιοτέλεια, δηλαδή μετατρέπει την αγάπη από ιδιοτελή σε ανιδιοτελή και παύει να είναι δούλος στην φιλαυτία.
«Τώρα, η σημασία της ευχής για την καλλιέργεια της ανθρωπίνης προσωπικότητος είναι μεγάλη. Τούτο δεν έχει μόνο εσχατολογική σημασία για την ημέρα της κρίσεως, κατά την οποία θα δούμε τον Θεό ως Φως και όχι ως φωτιά, για την αποφυγή της Κολάσεως και της συμμετοχής μας στον Παράδεισο κλπ. Δεν έχει μόνο εσχατολογική σημασία αυτό το πράγμα. Έχει και ορισμένες κοινωνικές επιπτώσεις αυτό το πράγμα. Γιατί εκείνος ο άνθρωπος που έχει αυτή την ευχή, έχει σχέσεις με τους συνανθρώπους του, που είναι διαφορετικές από τις σχέσεις των άλλων. Διότι πρώτα πρώτα δεν καταλαμβάνεται από ιδιοτέλεια. Έχει καταληφθή από ανιδιοτέλεια.
Οπότε, ένας ανιδιοτελής άνθρωπος κατασκευάζεται από αυτήν την πνευματική μέθοδο, που σημαίνει ότι αυτή έχει κοινωνικές επιπτώσεις και στην θεραπεία της ανθρώπινης προσωπικότητος. Διότι σήμερα οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι έχουν φθάσει στο συμπέρασμα, ψάχνουν τόσα χρόνια να βρουν τον φυσιολογικό άνθρωπο, δηλαδή τι είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος. Έχουν γραφεί πολλά βιβλία, έχουν κάνει έρευνες κλπ. Και, στο κάτω-κάτω της γραφής, βλέπουν ότι ο καθένας, κατά το μάλλον ή ήττον είναι μάλλον άρρωστος και δεν μπορεί να περιγραφεί ως ένας νορμάλ άνθρωπος».
«Ο δούλος στην αμαρτία είναι άρρωστος, διότι πάσχει η προσωπικότητά του εκ του γεγονότος ότι η νοερά του ενέργεια δεν λειτουργεί ή λειτουργεί υποτυπωδώς. Η τελειοποίηση της αγάπης γίνεται με την εμφάνιση του Χριστού στον νήφοντα "εν δόξη". Φθάνει στην θέωση και έρχεται η αγάπη και τελειοποιείται. Αυτοί είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας. Δεν είναι άνθρωποι που έκαναν ηθικές πράξεις, αλλά είναι άνθρωποι που θεραπεύθηκαν στο κέντρο της προσωπικότητάς τους».
Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου