Θέλοντας ὁ Δεσπότης καὶ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς νά μᾶς φανερώσει τὸ ἔξαφνο τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας, μᾶς νουθετεῖ μέ τὴν παραβολὴ αὐτή σοφώτατα· καὶ ἀφοῦ πρῶτα εἶπε, «γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται», ἀμέσως μετὰ προσέθεσε καὶ αὐτά: καθὼς ἕνας ἄνθρωπός πού ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν τόπο του, ἔτσι καί ὁ Κύριος, ὅταν ἔφευγε ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο σωματικῶς γιά τοὺς οὐρανούς, προσκάλεσε τοὺς δούλους Του καὶ τοὺς παρέδωσε τὰ οὐράνια καὶ θεία μυστήρια.
Οἱ δοῦλοι εἶναι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ διάδοχοί τους, οἱ μυσταγωγοὶ τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ οἱ ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καὶ διάκονοι, στούς ὁποίους ἔχει ἀνατεθεῖ ἡ διακονία τοῦ λόγου, ἔλαβαν δὲ καί πνευματικὰ χαρίσματα, ἄλλοι μεγαλύτερα καὶ ἄλλοι μικρότερα· διότι τὰ χαρίσματα διαχωρίζονται καὶ διαφέρουν τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Πλὴν ὅμως αὐτὸς ὁ Θεός, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο εἶναι πού ἐνεργεῖ σὲ ὅλους καὶ τοὺς ἐνισχύει· «καὶ ἄλλῳ μὲν διὰ τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας» κατὰ τὴν Γραφή, «ἄλλῳ δὲ λόγος γνώσεως κατὰ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα, ἑτέρῳ δὲ πίστις ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι, ἄλλῳ δὲ χαρίσματα ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι, ἄλλῳ δὲ ἐνεργήματα δυνάμεων…» καὶ σὲ ἄλλους ἄλλα χαρίσματα. «Πάντα δὲ ταῦτα ἐνεργεῖ ἕν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα διαιροῦν ἰδία ἑκάστῳ καθὼς βούλεται».
Καὶ πάλι σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ ὁ θεῖος Ἀπόστολος λέει: «Ὑμεῖς ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὗς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον Ἀποστόλους, δεύτερον Προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν». Λοιπὸν δέν εἶναι ὅλοι Ἀπόστολοι ἢ δυνάμεις, καὶ δέν ἔχουν ὅλοι τὸ χάρισμα νά θεραπεύουν ἢ νά ὁμιλοῦν γλῶσσες καὶ νά ἐρμηνεύουν, ἀλλὰ κάθε ἕνας κατὰ τὴν δύναμη του λαμβάνει τὸ χάρισμα, δηλαδή κατά τὸ μέτρο τῆς πίστεως καὶ τῆς καθάρσεως. Διότι ἀνάλογα μέ τὴν πρόοδο που παρουσιάζει κάποιος στήν κατὰ τὸ εὐαγγέλιο ζωή, λαμβάνει ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν δωρεὰ καὶ τὸ χάρισμα. Ἐάν δώσουμε λίγο, λίγη χάρη λαμβάνουμε· ἐὰν ὅμως δώσουμε μεγάλη προσπάθεια, λαμβάνουμε καὶ μεγάλη χάρη.
Ὅπως καὶ ἐκεῖνος πού ἔλαβε τὰ πέντε τάλαντα δέν ἔδειξε ὀκνηρία, οὔτε ποσῶς παραμέλησε, ἀλλὰ παρευθὺς προσπάθησε ὡς εὐγνώμων δοῦλος καὶ οἰκονόμος ἐπιμελέστατα, νά διπλασιάσει τὸ χάρισμα. Ἐπειδή ὅποιος ἔχει λόγο ἢ πλοῦτο ἢ ἄλλη τέχνη καὶ δύναμη καὶ δέν κοιτάζει μόνο τὸν ἑαυτὸ του ἀλλὰ προσπαθεῖ νά ὠφελήσει καὶ τὸν πλησίον του, αὐτὸς διπλασιάζει τὸ χάρισμα τὸ ὁποῖον ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεό ὡς εὐγνώμων.
Ὁ δὲ ἀχάριστος καὶ ἄχρηστος, ὁ ὁποῖος παράχωσε τὸ τάλαντο, εἶναι αὐτός πού φροντίζει νά ὠφελήσει μόνο τὸν ἑαυτὸ του, καὶ για τὴν σωτηρία τῶν ἄλλων δέν τὸν ἐνδιαφέρει καθόλου· γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ τοιοῦτος κατακρίνεται καὶ δικαίως καταδικάζεται, διότι ἔκρυψε τὴν χάρη τὴν ὁποία ἔλαβε ἀπὸ τὸν Κύριον.
Ὁμοίως ὅταν κάποιος εἶναι εὐφυὴς καὶ ἐπιτήδειος ἄνθρωπος καὶ γνωρίζει πολλά, δέν ἐπιδίδεται ὅμως σὲ πράγματα πού ἀφοροῦν τὴν ψυχή, ἀλλὰ σὲ πρόσκαιρες φροντίδες καὶ δολιότητες, κατακρίνεται καὶ αὐτὸς μαζί μέ ἐκεῖνον πού ἔκρυψε τὸ τάλαντο, διότι δέν χρησιμοποίησε τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν προκοπὴ του σὲ θεῖα καὶ ὠφέλιμα πράγματα ἀλλὰ σὲ ἀνωφελῆ καὶ γήϊνα.
Μετὰ δὲ χρόνο πολύ, ἔρχεται ὁ Κύριος πού ἔδωσε τὸ ἀργύριο ἢ τὰ λόγια Του, διότι «ἀργύριον πεπυρωμένον» εἶναι τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ἢ καὶ κάθε χάρισμα γενικῶς μπορεῖς νά πεῖς ὅτι εἶναι ἀργύριο, ἐπειδὴ λαμπρύνει ἐκεῖνον πού τὸ ἔχει καὶ τὸν κάνει ἔνδοξο. «Καὶ συναιρεῖ λόγον» ὁ Δεσπότης, ἐξετάζει δηλαδὴ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν τὰ τάλαντα καὶ τοὺς ζητεῖ νά Τοῦ ἀποδώσουν ὄχι μόνο τὸ κεφάλαιο, ἀλλὰ καὶ τὸ ὄφελος. Γι’ αὐτὸ καί κάθε ἕνας πού ἔλαβε χάρισμα, εἶναι χρεώστης στόν Θεό, νά ἀγωνισθεῖ νά τὸ διπλασιάσει τὸ γρηγορώτερο, δηλαδὴ νά ὠφελήσει καὶ τὸν πλησίον του. Διότι ὅποιος διδάσκει τὸν ἀδελφὸ του, ἢ τοῦ κάνει κάποια ἄλλη εὐεργεσία, ἂς γνωρίζει ὅτι περισσότερο τὸν ἑαυτὸ του ὠφελεῖ, ἐπειδὴ διπλασιάζει τὸ κέρδος του καί λαμβάνει ἀπὸ τὸν Δεσπότην πλούσια τὴν ἀνταπόδοση.
Καὶ ἐκεῖνοι μὲν οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ἐργαζόμενοι αὐτά πού ἔλαβαν, ἐπαινοῦνται ἀπὸ τὸν Δεσπότη ὡς δοῦλοι καλοί καὶ χρήσιμοι καὶ ἀξιώνονται, τόσον ἐκεῖνος πού ἔλαβε τὰ δύο, ὅσον καὶ ὁ ἄλλος πού ἔλαβε τὰ πέντε τάλαντα, ὁμοίας ὑποδοχῆς, ἀκούγοντας καὶ οἱ δύο τὸν ἴδιον λόγο ἀπὸ τὸν Κύριο, δηλαδὴ τὸ «εὖ δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ᾖς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου». Ἀγαθός νοεῖται ἐδῶ ἀληθῶς ἐκεῖνος πού ἔχει ἀγαπητικὴ διάθεση, ἀπαλλαγμένην ἀπὸ φθόνο, καὶ μεταδίδει πρὸς τὸν πλησίον τὴν καλωσύνη του.
Καὶ ἐπειδὴ στά λίγα φάνηκαν πιστοὶ καὶ ἀγαθοὶ δοῦλοι, κληρονομοῦν πολλὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐκεῖ στήν Βασιλεία Του, τὰ ὁποῖα ὑπερβαίνουν κάθε φαντασία διότι ἂν καὶ ἐδῶ ἀξιώνονται νά λάβουν δωρήματα, ὅμως αὐτὰ δέν εἶναι τίποτε συγκρινόμενα μέ τὰ μέλλοντα ἀγαθὰ τὰ ὁποῖα κληρονομοῦν στόν Παράδεισο.
Χαρά δέ τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ παντοτεινὴ καὶ αἰώνια εὐφροσύνη, τὴν ὁποίαν ἔχει ὁ Θεὸς εὐφραινόμενος στά ἔργα Του, κατὰ τὸν Προφήτην «Εὐφρανθήσεται Κύριος ἐπὶ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ». Τέτοια λοιπὸν εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίαση ἀπολαμβάνουν οἱ Ἅγιοι, εὐφραινόμενοι «ἐπὶ τοῖς ἔργοις αὐτῶν», ἐνῶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀντιθέτως πικραίνονται γιά τὰ ἔργα τους καὶ μεταμελοῦνται ἀνώφελα. Οἱ δὲ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὸν πλοῦτο τοῦ Κυρίου, χαίρουν μέ αὐτὸν καὶ ἀγάλλονται· καί ἐκεῖνος πού ἔλαβε τὰ δύο ἀξιώνεται ἴσης τιμῆς καὶ ἀγαθῶν μέ τὸν ἄλλον πού ἔλαβε τὰ πέντε τάλαντα· διότι ὅταν κάποιος οἰκονομήσει καλὰ τὴν μικρὴ χάρη πού ἔλαβε, ἀπολαμβάνει ἴση τιμή μέ ἐκεῖνον πού κατώρθωσε τὰ πολλά, ἀφοῦ ὁ καθένας τους διπλασίασε τὸ χάρισμα πού ἔλαβε καὶ ἀπολαμβάνουν ὅμοια τιμή, ἐπειδὴ καὶ ὅμοια προσπάθεια ἐπέδειξαν. Ἢ ἂς τὸ ποῦμε καί μέ ἄλλο τρόπο: ἐπαινοῦνται μὲν ἴσα καὶ τοποθετοῦνται σὲ ἕναν τόπο, ἀλλὰ ὁ καθένας ἀπολαμβάνει τὴν ἀνταμοιβὴ ἀνάλογα μέ τὸ κέρδος πού ἔκανε.
Οἱ ἀγαθοὶ λοιπὸν καὶ εὐγνώμονες δοῦλοι τέτοιας χαρᾶς καὶ τιμῆς ἀξιώθηκαν, ὁ δέ πονηρὸς καὶ ὀκνηρός ἔλαβε τὴν παίδευση πού τοῦ ἔπρεπε, σύμφωνα μέ τὴν ἀπολογία καὶ τὴν πονηρία του. Ἐπειδὴ ἀπεκάλεσες σκληρὸ τὸν Δεσπότη, γι’ αὐτὸ κατεκρίθης περισσότερο καὶ ἀσυγχώρητα· διότι ἀφοῦ γνώριζες ὅτι ὁ Κύριός σου ἦταν σκληρὸς καὶ ἔπαιρνε τὰ ξένα πράγματα, ἔπρεπε καὶ σύ, ἀνόητε ἄνθρωπε, νά ἐπαυξήσεις αὐτά πού ἔλαβες καὶ νά κάνεις μαθητές, νά λάβει ὁ Δεσπότης ἀπὸ ἐκείνους τὸ ὀφειλόμενο.
«Τραπεζίτες» ὠνόμασε τούς μαθητές ἐπειδή αὐτοί ἔχουν τὴν διάκριση νά δοκιμάσουν τὸν λόγο καὶ νά ἀποδοκιμάσουν ὅ,τι δέν εἶναι γνήσιο· ἀπὸ αὐτοὺς ζητεῖ τὴν ὠφέλεια, δηλαδὴ τὴν ἐπίδειξη τῶν ἔργων. Διότι ὅταν ὁ μαθητὴς δέχεται τὸν λόγο ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο, ὠφελεῖται μὲν καὶ αὐτός, ἀποδίδει δὲ καὶ τὸν λόγο ὁλόκληρο, ἀκόμη δὲ ἀποδίδει καὶ τὴν ἐργασία τοῦ καλοῦ ὡς ὠφέλεια.
Ἀπὸ τὸν πονηρὸ ὅμως δοῦλο τὸ χάρισμα στρέφεται πίσω, διότι ὅποιος ἔλαβε τὸ χάρισμα γιά νά ὠφελήσει ἄλλους καὶ δεν τὸ μεταχειρισθεῖ γιά τὴν ὠφέλεια τῶν ἄλλων, ἀλλὰ ζητεῖ νά ἐξυπηρετεῖ μόνο τὸν ἑαυτὸ του, τότε χάνει καὶ αὐτό πού ἔλαβε.
Σέ ἐκεῖνον δὲ ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται νά ἐπαυξήσει τὸ χάρισμα, ὁ Κύριος τοῦ ἐπιστρέφει περισσότερη δωρεά· διότι σὲ ὅποιον ἀγωνίζεται, ἡ χάρη θὰ πολλαπλασιασθεῖ, ἐνῶ ἀπὸ ἐκεῖνον πού δέν ἀγωνίζεται τοῦ παίρνουν καὶ ἐκεῖνο τὸ λίγο χάρισμα πού φαίνεται πώς ἔχει, ἐπειδὴ τὸ ἀμαύρωσε μέ τὴν ὀκνηρία καὶ τὴν ἀμέλεια του.
https://greekdownloads.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου