Είναι οι επισκοπικές σύνοδοι η ανώτατη αυθεντία στην Εκκλησία;

Είναι οι επισκοπικές σύνοδοι η ανώτατη αυθεντία στην Εκκλησία;

Φυσικά και όχι, πράγμα που αποδεικνύεται πολύ εύκολα. Η ύπαρξη πληθώρας ληστρικών συνόδων που ο λαός του Θεού απέρριψε μέχρι σήμερα και μάλιστα μερικές με βίαιο τρόπο. Κλασικό παράδειγμα η ενωτική σύνοδος της Φεράρας – Φλωρεντίας λίγο πριν την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους. Επομένως η ανώτατη αυθεντία εν Εκκλησία είναι το σύνολο σώμα, κλήρος και λαός, λαός μάλλον, διότι οι κληρικοί συνήθως παρασύρονται ή σύρονται σε υπακοές έξω από το θεμιτά όρια της Παράδοσης.

Αν μετρήσουμε πόσες σύνοδοι στη σύνολη ιστορία της Εκκλησίας ήταν ληστρικές, μάλλον θα τρομάξουμε. Ας μην πάμε μακριά όμως, αλλά στη σύγχρονη εποχή και δη στις ελληνόφωνες επισκοπές Ελλάδος και Κωνσταντινούπολης. Ο άνθρωπος - σύμβολο των χριστιανικών εν Ελλάδι Αδελφοτήτων – ο Π. Τρεμπέλας – υπέπεσε στον νεστοριανισμό.

Φυσικό και επόμενο για τους έχοντες γνώση των πραγμάτων, εφόσον γαλουχήθηκε με ευσεβισμό και ηθικισμό, συνάδοντα πνευματικά ρεύματα με τον νεστοριανισμό. Όπως ήταν αναμενόμενο, κατηγγέλθη στη σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά αθωώθηκε χάρη στην εισήγηση του συναδέλφου του Χρ. Ανδρούτσου. Αυτά έγιναν το 1930 και ουδέποτε η Ελλαδική Εκκλησία αναίρεσε την κατάπτυστη εκείνη απόφαση, δια της οποίας καθίσταται η μοναδική ορθόδοξη εκκλησία ανά τον κόσμο που αποδέχεται τη νεστοριανική αίρεση!

Λάθος, ωστόσο, η επισήμανση αυτή του συγγραφέα, από το βιβλίο του οποίου (για τη ζωή και το έργο του π. Ι. Ρωμανίδη) πήραμε την παραπομπή, διότι λίγες δεκαετίες αργότερα η Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος του 1993 αφορίζει τον λαϊκό θεολόγο Ν. Σωτηρόπουλο, εγκαλών αυτόν για “κανονικά” παραπτώματα, αποκρύπτοντας όμως τον ουσιαστικό λόγο και τον αληθινό ένοχο επί αιρετική διδασκαλία: τον Αυστραλίας Στυλιανό που και αυτός έπεσε στο ίδιο παράπτωμα με τον Τρεμπέλα, με διαφορετικές ωστόσο προϋποθέσεις και στοχεύσεις: στον νεστοριανισμό. Παλιότερα ο υπογράφων το παρόν υποστήριζε το Πατριαρχείο, διότι θεώρησε μείζονα την εκκλησιαστική ευταξία και ειρήνη, την οποία δικαίως ή αδίκως διατάραξε ο Σωτηρόπουλος. Φάνηκε, ωστόσο, στην πορεία των ετών που ακολούθησαν πως ο οικουμενιστικός κατήφορος της διοικούσας Εκκλησίας δεν μπορεί πια να αντιμετωπίζεται με τόση επιείκεια…

Στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας προ αιώνος και κάτι διεπράχθη το κανονικό έγκλημα της άδικης απομάκρυνσης του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως υπό του πνευματικού του μάλιστα πατρός Πατριάρχη Σωφρονίου. Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται και στην περίπτωση του Πάφου Τυχικού, που καρατομήθηκε από τον πνευματικό του πατέρα αρχιεπίσκοπο Κύπρου και τους “αδελφούς” του συνεπισκόπους, οι οποίοι υπέκυψαν στην άκρως αντικανονική παρέμβαση μιας άλλης τοπικής εκκλησίας (του Οικουμενικού Πατριαρχείου εν προκειμένω) και σε εξωεκκλησιαστικές κυβερνητικές πιέσεις. Πράγματα δηλαδή φρικτά από ιερονομοκανονικής απόψεως.

Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει προ καιρού. Μήπως άραγε έρχεται η σειρά του Μόρφου Νεόφυτου, όπως πολλοί διαισθάνονται; Ποια θα είναι η αντίδραση του λαού του Θεού; Μέχρι πότε θα ανέχεται ο λαός αυτός να βρίσκεται στη θέση του απλού θεατή σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία κατ’ όψιν, κατ’ ουσίαν δε μεταλλασσόμενη σε Παπική - επισκοποκεντρική (μάλλον επισκοποδυναστική); Σε αυτό, άλλωστε, το σημείο – στην παπική νοοτροπία και τακτική – είμαστε προ πολλού ενωμένοι με τους Ρωμαιοκαθολικούς…

 

 

Κ. Νούσης

Λάρισα, 25/5/2025