Ανάμεσα στον εκκλησιαστικό μονοφυσιτισμό και νεστοριανισμό

Οι μέρες μας εκκλησιολογικά καθίστανται ιδιαίτερα πονηρές και αυτό ξεκίνησε με τον αρχόμενο από τον 20ο αιώνα Οικουμενισμό. Τα ορατά και θλιβερά του αποτελέσματα μέχρι στιγμής είναι το μεγάλο σχίσμα του παλαιού ημερολογίου και οι μικρότερες αποτειχίσεις που γίνονται έως τώρα που μιλάμε – με κορυφαία την αποτείχιση των αγιορειτών πατέρων επί Αθηναγόρα την οποία συνεχίζουν ακόμη οι Εσφιγμενίτες στον Άθωνα. Ο όσιος Παΐσιος, συμμετέχων στην ευλογημένη αποτείχιση κατά του κυρού Αθηναγόρα, έλεγε πως οι οικουμενιστικές ενέργειες των επισκόπων οδηγούν σε ακρότητες και φανατισμούς δικαιολογημένους μέχρι ενός σημείου.

Τι καλούμαστε λοιπόν να πράξουμε οι χριστιανοί της εποχής μας; Να αδιαφορήσουμε, να αποσχιστούμε και μεις, τι ακριβώς; Η μέση οδός που προτείνει ο μακαριστός και άγιος κληρικός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στο έργο του “Τα δύο άκρα” είναι η συνετότερη και πιότερο πνευματική λύση στη δύσκολη αυτή κατάσταση που έχει προταθεί στην και για την εποχή μας. Αυτή την οδό ακολούθησαν και οι αγιορείτες πατέρες (μεταξύ τους και ο όσιος Παΐσιος) και αποκατέστησαν κάποια στιγμή την κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πρέπει δηλαδή να κινηθούμε με κριτήρια εκκλησιολογικής ορθοδοξίας και όχι του αντίστοιχου μονοφυσιτισμού ή νεστοριανισμού.

Σύμφωνα με τον εκκλησιολογικό μονοφυσιτισμό όλα είναι καλά και άγια, επειδή ο Χριστός είναι η κεφαλή και έχει αγιάσει το Σώμα του, την Εκκλησία. Αυτό είναι αληθές και προφανές, διότι τα λάθη και αμαρτήματα των μελών του σώματος αυτού δεν μπορούν να αμαυρώσουν, να περιορίσουν ή να εξαλείψουν την αγιότητα της Μίας, Αγίας, Αποστολικής και Καθολικής (όχι όμως ρωμαιοκαθολικής!) Εκκλησίας, όπως εξάλλου ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως. Έτσι μάλιστα πρέπει να βλέπουμε πάντοτε την Εκκλησία και να μην ορμάμε σε ποικίλες εξόδους από τα όριά της εξαιτίας αυθαιρεσιών κάποιων εκπροσώπων της. Αυτό το κάνουν οι ακραίοι ζηλωτές διαχρονικά, μη αναλογιζόμενοι πόσο κακό κάμουν κυρίως στους εαυτούς τους, αλλά και στη σύνολη Εκκλησία, την οποία αφήνουν ανυπεράσπιστη βορά στο στόμα των κατά καιρούς προβατόσχημων λύκων που της επιτίθενται. Μάχη επομένως εντός των τειχών… Τον εκκλησιολογικό μονοφυσιτισμό τραβάνε στα άκρα του οι Οικουμενιστές με τον εκκλησιολογικό τους μινιμαλισμό, καθώς στέκονται αδιάφοροι έναντι της διαχρονικής εκκλησιαστικής μας παραδόσεως.

Από την άλλη έχουμε και τον ομώνυμο νεστοριανισμό. Από αυτόν κυρίως πάσχοντες οι ου κατ΄επίγνωσιν ζηλωτές σκανδαλίζονται και αποτειχίζονται με τρόπο πολλάκις αμαρτωλό και αντικανονικό. Δεν θέλουν με τίποτε να ανεχτούν αιρετικά φρονήματα και θανάσιμα πάθη σε ρασοφόρους, έχοντας την πλανεμένη ψευδαίσθηση πως ο Χριστός καταργεί με βία την ανθρώπινη ελευθερία και λησμονώντας τη μακροθυμία που έδειξε στον ίδιο τον μαθητή του που τον πρόδωσε άχρι σταυρικού θανάτου.

Η ορθόδοξη εκκλησιολογία τουναντίον επιβάλλει τη συνετή και διακριτική στάση απέναντι στον Οικουμενισμό και σε κάθε αίρεση και πλάνη που δύναται να προσβάλει το σώμα του Χριστού κατά την εσχατολογική εποχή μας. Ούτε επιτρέπει αδιαφορία για τις εκτροπές των επισκόπων και λοιπών κληρικών μας, αλλά ούτε και ωθεί σε επιπόλαιη διακοπή του λειτουργικού μνημοσύνου και άσκεπτες και βεβιασμένες αποτειχίσεις από την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό άλλωστε επιβάλλει και το γράμμα και το πνεύμα του διαβόητου 15ου κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου τον οποίο συχνά πυκνά επικαλούνται οι αποτειχισθέντες των ημερών μας.

Όλοι στην Εκκλησία έχουμε ευθύνη για όλους και πολύ περισσότερο οι κληρικοί, που θα κριθούν και αυστηρότερα ως προς αυτό το σκέλος συγκριτικά με τους απλούς λαϊκούς πιστούς. Η όμορφη νύμφη του Χριστού, η Εκκλησία, καθαρίστηκε από το πανάγιο αίμα Του και σε αυτήν δεν βρίσκεται και ούτε θα βρεθεί καμιά κηλίδα. Ωστόσο, αυτό ισχύει κυρίως για τη μετεσχατολογική εποχή και όχι για τώρα. Τώρα είμαστε ακόμη σε πόλεμο με το κακό και τον διάβολο και είναι αναπόφευκτοι και οι όποιοι τραυματισμοί και οι αστοχίες – αμαρτίες των ανθρώπων. Η νίκη όμως είναι δεδομένη και προφητευμένη…

Κ. Ν.

Λάρισα, 11/9/2025