Στο τελευταίο σκαλί

Στο τελευταίο σκαλί

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας θυμίζουν το ποίημα του αλησμόνητου ηθοποιού και ποιητή Χρήστου Ε. Κατσιγιάννη (1930-1999) «Στο τελευταίο σκαλί»*. Υπήρξαν πολλές φάσεις της σύγχρονης Ιστορίας μας που ταίριαζε το ποίημα. Τα πρόσφατα όμως γεγονότα δείχνουν ότι η παρακμή έχει διεισδύσει επικίνδυνα στην ελλαδική κοινωνία. Γράφει στο ποίημά του ο Χρ. Κατσιγιάννης: «Ε, όχι κι έτσι βρ’ αδερφέ. Δε λέω πως δε φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί της σκάλας... Μ’ ας μην απελπιζόμαστε. Έλληνες, διάβολε, είμαστε. Θα φτιάσουμε σκαλιά πιο κάτω κι άλλα!».

Για του λόγου το αληθές αναφέρονται πρόσφατα γεγονότα: Δεκάδες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι αποφάνθηκαν ότι ο Κουφοντίνας έχει το δικαίωμα να επιλέγει τη φυλακή και τον τρόπο εκτίσεως της ποινής του. Ξεχνούν μια βασική αρχή της ευνομίας σε ένα κράτος, όπως την αναφέρει ο ιδρυτής της πολιτικής φιλοσοφίας Άγγλος Τόμας Χομπς (1588-1679), στον «Λεβιάθαν». Γράφει πως αν η τιμωρία για ένα έγκλημα είναι προς όφελος του εγκληματία, τότε αυτή φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει. Όλοι οι εν λόγω δάσκαλοι είναι μέλη ή προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ και ευελπιστούν να αναλάβει αυτό πάλι την κυβέρνηση.

Πρυτάνεις των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων αποκρούουν την πρόταση να υπάρξει ευταξία και ελευθερία στη διδασκαλία και στην ανταλλαγή ιδεών σε αυτά, όπως σε όλα τα πανεπιστήμια των πολιτισμένων χωρών. Επίσης στο θέμα της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ) η αξιοκρατία υποχωρεί έναντι του ωφελιμισμού. Αν μπει ΕΒΕ θα κλείσουν κάποια τμήματα και επομένως θα μειωθεί ο αριθμός των διδασκομένων και διδασκόντων και επομένως η χρηματοδότηση... Επίσης αντιδρούν στην κατάργηση της ιδιότητας του αιώνιου φοιτητή. Θα έπρεπε κάποτε να γίνει μια κοινωνιολογική έρευνα με τι έσοδα ζει ένας 40χρονος που δηλώνει φοιτητής, που ξημεροβραδιάζεται στη σχολή του και που μονίμως συνδικαλίζεται.

Οι προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ και στα άλλα κόμματα της Αριστεράς, μαζί με τους αναρχικούς, αντιδρούν επίσης στο να μένουν ελεύθεροι οι δρόμοι του κέντρου της Αθήνας και άλλων πόλεων, σε ολιγομελή πορεία, ή συγκέντρωση. Είναι σύνηθες, πενήντα το πολύ άνθρωποι κρατώντας ένα μεγάλο πανό να κλείνουν την Βασιλίσσης Σοφίας ή τη Σταδίου.

Ενδεικτικό γεγονός της παρακμής είναι και οι βανδαλισμοί στο κτίριο του Διεθνούς Καλλιτεχνικού Κέντρου Athenaeum. Πλην του κτιρίου οι βάνδαλοι κατέστρεψαν δέκα οκτώ πιάνα και όσα κινητά όργανα (κιθάρες, ξυλόφωνα, βιόλες, κόντρα μπάσο και άλλα) βρήκαν εντός του, με τα οποία εκπαιδεύονταν οι σπουδαστές του Ωδείου. Μετά το κάψιμο του Πολυτεχνείου, το κάψιμο του νεοκλασσικού κτιρίου που στέγαζε τους κινηματογράφους «Αττικόν» και «Απόλλων», συνέβη μία ακόμη βάρβαρη ενέργεια των «σιχαμερών τσακαλιών της ανομίας», όπως τους χαρακτηρίζει ο συνθέτης και κιθαρίστας Νότης Μαυρουδής. Κατέστρεψαν όργανα μουσικής, που προορίζονταν για την καλλιέργεια της ψυχής των ανθρώπων. Τι άλλο χρειάζεται να γράψω για να φανεί η αλήθεια του ποιήματος του αείμνηστου Χρήστου Κατσιγιάννη;.

*Είναι στη συλλογή ποιημάτων του «Καιρός της άπνοιας», Αθήνα 1987.