"Έκανα πως δεν άκουα τις σιχαμερές ανοησίες τους περί βυζαντινής τέχνης, περί θεολογίας, περί Ορθοδοξίας. Δεν βαρυέσαι!
Αυτά τα φτωχογεννημένα πλάσματα δεν έχουνε μέσα τους τίποτα αληθινό, τίποτα πνευματικό, και όμως γίνουνται και δασκάλοι και οδηγοί στους άλλους, οι θεόστραβοι. Μου βάλανε σκληρά εμπόδια, παγίδες πονηρές, μεταχειρισθήκανε συκοφαντίες και κάθε σιχαμερή πανουργία, με την ιδέα πως έτσι στεκόντανε στον ψεύτικο θρόνο που τους βάλανε κάποιοι ισχυροί. Με τον τίτλο που πήρανε ανάξια, πολεμάνε εκείνους που δεν καταδεχθήκανε νάχουνε τίτλους, γιατί δεν υποκλίνουνται και δεν κολακεύουνε.
Κοντά στους παλιούς εχθρούς μου φανερωθήκανε, τώρα τελευταία, κι οι παπόφιλοι, ρασοφόροι και πανταλονοφόροι, άλλη τούτη φυλλοξήρα. Αυτοί δυσφημίζουνε την τέχνη μου, με το θράσος που έχουνε οι απελέκητοι..."
Φ. Κόντογλου, Μυστικά Άνθη, Εκδοτικός Οίκος Αστήρ, 1977 (Από το ακροτελεύτιο κείμενο, "Αυστηροί και πικροί στοχασμοί", σ. 336).
ΠΗΓΗ: Χατζηαντωνίου Κώστας fb
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
https://amethystosbooks.blogspot.com/2022/07/blog-post_24.html
και
Δημήτρης Ι. Παπαδημόπουλος
«Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, μιλᾶνε κάθε τόσο γιὰ τὴν Θρησκεία μας, γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς Ἁγίους. Πολλὲς παροιμίες καὶ ῥητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς καὶ Ἕλληνας ἦταν τὸ ἴδιο. Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπέφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸν Χριστό; Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο Ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.
Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη. Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου. Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ ῾κανες δικά σου πάθη, τὰ μαρτύρια τῶν Ἁγίων εἶναι τὰ δικά σου μαρτύρια.»
Φώτης Κόντογλου (♰ 13 Ἰουλίου 1965), ὁ μέγας ζωγράφος καὶ παραδοσιοκράτης λογοτέχνης τῆς Γενεᾶς τοῦ ’30, τὸ θεάρεστο πινέλο τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου