Ὑπάρχει ἔντονος προβληματισμός σέ πολλούς γιά τήν παραβατικότητα τῶν παιδιῶν, πού ἀπό μικρές ἀκόμη ἡλικίες φθάνουν σέ πράξεις, οἱ ὁποῖες προκαλοῦν ἀποτροπιασμό. Οἱ καθημερινές εἰδήσεις δέν μιλοῦν γιά ὡραῖα πράγματα, γιά χαρούμενα γεγονότα, γιά πράξεις ἀνιδιοτέλειας. Εἶναι γεμάτες ἀπό τίς ἐντάσεις τῶν πολιτικῶν διενέξεων, τῶν διπλωματικῶν συγκρούσεων, τῶν καταστροφῶν, τῶν κλοπῶν, τῶν βιασμῶν, τῶν φόνων, δηλαδή ἀπό εἰδεχθεῖς πράξεις σέ πολλές ἀπό τίς ὁποῖες σκληροί δράστες ἤ θύματα εἶναι ἀνήλικα παιδιά.
Εἶναι γεγονός ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει πολύ καί ἕνα κριτήριο γι’ αὐτήν τήν ἀλλαγή ἀποτελεῖ ἡ σκληρή παραβατικότητα τῶν παιδιῶν, ὄχι δηλαδή ἡ παιδική παραβατικότητα πού θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ ἀθῶα σκανδαλιά. Μαθαίνουμε ἀπό τίς εἰδήσεις γιά παιδιά πού εἶναι πολύ σκληρά ἀπέναντι στούς συνομηλίκους τους.
Οἱ παλαιότερες γενιές, βέβαια, στήν παιδική τους ἡλικία δέν ἦταν πάντα ἀθῶες καί εὐγενικές. Καί τότε ὑπῆρχαν σκληρότητες. Καί τότε ὑπῆρχαν ὁμάδες ἤ γειτονιές πού ἄναβαν μεταξύ τους πετροπόλεμους. Ὅμως ἡ ἀγριότητα καί ἡ ἀνομία δέν ἔμειναν ἀνεξέλικτες. Ἡ ἐξέλιξη τῆς κοινωνίας ἐξελίσσει διαρκῶς καί τήν παιδική παραβατικότητα, ἀφοῦ τήν ἐμπλουτίζει μέ νέες γνώσεις ἀπό τό «σχολεῖο τοῦ διαδικτύου» καί ἀπό ἄλλα «φροντιστήρια τῆς ἀνομίας», στά ὁποῖα οἱ πιό προχωρημένοι διδάσκουν τήν «τέχνη» τῆς βιαιοπραγίας στούς λιγότερο μυημένους.
Πρέπει νά ποῦμε ὅμως ὅτι αὐτή ἡ κατάσταση πού μαθαίνουμε ἀπό τά Μ.Μ.Ε. δέν εἶναι ἡ κρατοῦσα. Τά παραβατικά παιδιά δέν εἶναι ἡ πλειοψηφία. Καί τά περισσότερα ἀπό αὐτά τήν θεωροῦν παιχνίδι, τό ὁποῖο γρήγορα βαριοῦνται. Ὅμως αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς ἐφησυχάζει. Τό πρόβλημα ὑπάρχει καί πρέπει νά τό ἀντιμετωπίσουμε μέ καθαρό νοῦ, χωρίς ἰδεολογικές ἀγκυλώσεις, ὡς Κράτος καί ὡς κοινωνία.
Ὁ σωφρονισμός μέσῳ τοῦ ποινικοῦ κώδικα εἶναι τό τελευταῖο πού πρέπει νά σκεφτόμαστε. Πιό μπροστά ὑπάρχουν ἄλλοι τρόποι μέ τούς ὁποίους μπορεῖ νά περάση στά πνευμόνια τῶν παιδιῶν ἕνας καθαρός ἀέρας εἰρήνης, ἀλληλεγγύης, πνευματικῶν ἐπιθυμιῶν καί ἐλευθερίας ἀπό ὁποιαδήποτε ἐξάρτηση, εἴτε σέ οὐσίες, εἴτε σέ ἰδέες, πού ἀλλοιώνουν τήν προσωπικότητα τῶν παιδιῶν καί ἀγριεύουν τό ἦθος τους.
Πολύ σημαντικό ρόλο μπορεῖ νά παίξη τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, μέσα ἀπό τό ὁποῖο μεταδίδεται στά παιδιά ὑψηλό νόημα γιά τήν ζωή τους.
Χρειαζόμαστε «ἀποτροπιασμούς»
Ὅταν συμβαίνη ἕνα τραγικό γεγονός πού σχετίζεται μέ τήν παραβατικότητα τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί σέ ἄλλες ἀντίστοιχες περιπτώσεις, ἀκοῦμε στίς δηλώσεις τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας νά ἐκφράζεται ὁ ἀποτροπιασμός τους.
Τι σημαίνει ὅμως ἀποτροπιασμός; Στά νέα Ἑλληνικά σημαίνει: «τό αἴσθημα τῆς ἔντονης ἀπέχθειας καί ἀηδίας μπροστά στή φρίκη θεάματος ἤ εἴδησης» (Λεξικό Μπαμπινιώτη).
Ἡ λέξη ἀποτροπιασμός συνδέεται μέ τό ρῆμα ἀποτροπιάζω, τό ὁποῖο στά ἀρχαῖα ἑλληνικά σημαίνει: «ἀποτρέπω, ἀποδιώκω κακόν διά θυσίας» (Λεξικό Liddell-Scott), ἀπό τό ὁποῖο παράγονται οἱ λέξεις: ἀποτροπίασμα: «θυσία πρός ἀποτροπήν κακοῦ», ἀποτροπιασμός: «ἀποτροπή κακοῦ δι’ ἱλαστηρίου θυσίας», ἀποτροπιαστής: «ὁ ἀποτρέπων, ὁ ἀποκρούων, ὁ ἐμποδίζων» καί ἀποτροπιαστικός: «ὁ κατάλληλος πρός ἀποτροπήν».(ὅ.π.)
Στεκόμαστε στήν παλαιά σημασία τοῦ ἀποτροπιασμοῦ, πού εἶναι ἡ «ἀποτροπή κακοῦ δι’ ἱλαστηρίου θυσίας» γιά νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι γιά τήν ἀντιμετώπιση καί τήν θεραπεία τῆς παιδικῆς παραβατικότητας χρειαζόμαστε ἀποτροπιαστές πολιτικούς καί παιδαγωγούς, ἀλλά καί ἀποτροπιασμούς, δηλαδή «ἀποτροπή τοῦ κακοῦ μέ ἱλαστήριες θυσίες», μέ τήν προσευχή καί τήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας.
(Πηγή: parembasis.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου