Πήγαινε κάποτε ένας κοσμικός με τον γιο του στον όσιο Σισώη, που ασκήτευε στο όρος του Μεγάλου Αντωνίου. Στον δρόμο όμως το παιδί πέθανε! Ο πατέρας, έχοντας εμπιστοσύνη στον ξακουστό όσιο, πήρε το λείψανο του παιδιού του και το έφερε ενώπιον του. Έβαλε ο ίδιος μετάνοια και τοποθέτησε το ευλύγιστο λείψανο του παιδιού έτσι ώστε να φαίνεται ότι βάζει κι αυτό μετάνοια. Έπειτα σηκώθηκε ο ίδιος όρθιος και βγήκε έξω. Ο όσιος τότε λέει στο νεκρό παιδί:
– Τι στέκεσαι έτσι; Σήκω πάνω και πήγαινε στον πατέρα σου.
Το παιδί σηκώθηκε! Βγήκε έξω και πήγε στον πατέρα του. Συγκινημένος εκείνος μπαίνει πάλι στο κελλί, προσκυνά τον όσιο και του ανακοινώνει τι έγινε. Ο θαυματουργός ερημίτης που είχε φθάσει σε υψηλά μέτρα ταπεινώσεως, φοβήθηκε μη μαθευτεί το γεγονός. Διέταξε τον πατέρα, όσο καιρό ζει, να μη φανερώσει σε κανέναν τίποτε.
(Γεροντικόν, επιμ. Π. Πάσχου, εκδόσεις Αστέρος, εκδ. γ΄ 1981).
Από το βιβλίο: Χαρίσματα και χαρισματούχοι. Ανθολογία χαρισματικών εκδηλώσεων. Τόμος δεύτερος.
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 1989.
Μπορείτε να διαβάσετε εδώ τα υπόλοιπα κεφάλαια του βιβλίου: Χαρίσματα και χαρισματούχοι. Ανθολογία χαρισματικών εκδηλώσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου