Άρθρο του Maurizio Blondet
Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου
Είχε γεμίσει το προφίλ της στο Facebook από τις φωτογραφίες της, το κοριτσάκι που πέθανε στην αμμουδιά της Messina. Κοντινά πλάνα της πέρλας στην τρυπημένη γλώσσα της, μισοξυρισμένο κεφάλι, όλα για να πείσει τους άλλους ότι υπάρχει...“Κοιτάξτε με, είμαι εδώ, είμαι ένα ενδιαφέρον άτομο! είμαι...dark!'' ήθελε να πει. Όχι φτωχό μου, δεν ενδιαφέρεις κανέναν. Με αυτή την αμφίεση της ''σκληρής'', με τα παιδικά μάτια που δεν κατάφερναν να κρύψουν τον τρόμο να είσαι εγκαταλελειμμένη σε αυτό τον κόσμο. Ήσουν πολύ συνηθισμένη, ήσουν standard, ήσουν μία από τις πολλές, ένα από τα πολλά τίποτα των ντισκοτέκ. Δεν ενδιέφερες ούτε τους φίλους σου, οι οποίοι μόλις έπεσες πάνω στην άμμο, το έσκασαν και για τρεις ημέρες δεν έλεγαν τίποτα, τρέμοντας σαν τα σκουλήκια-σαν σκουλήκια που είναι, μια που έτσι εκπαιδευτήκαν να γίνουν, με χασίς, εγωισμό, ναρκισσισμό, σεξουαλισμό, παραβατικότητα, με μία λέξη με ''Ελευθερία''.
Ήσουν μία από εκείνες τις μικρές σκλάβες εκείνων των ελευθεριών που σου δίδαξαν τα συστήματα της μιντιακής πειθούς. Την ελευθερία να κάνεις σεξ πριν καν μπορέσεις να νοιώσεις ένα βαθύ συναίσθημα. Το να κάνεις σεξ απλά γιατί το κάνουν όλες και έτσι πρέπει, διαφορετικά η ''παρέα'' θα σε αποκλείσει. Την ελευθερία να είσαι στην ''παρέα'' –που είναι το κατεξοχήν κοπάδι της σκλαβοποίησης. Ένας χώρος όπου οι μικρές, ανώριμες όπως εσύ, φτωχό γκρίζο ποντικάκι, συνθλίβονται και κυριαρχούνται από επαίσχυντα όντα της ίδιας ηλικίας με εσένα. Ο χώρος αυτός είναι η αλυσίδα όπου ασκούνται ανυπόφορες και ταπεινωτικές πρακτικές… και εσείς -κοριτσάκια απελευθερωμένα- τις δέχεστε, κάνετε ''στοματικό σεξ'', παίρνετε ναρκωτικά, κάνετε οτιδήποτε σας πουν οι χωρίς τιμή νταήδες της παρέας Διότι διαφορετικά ''σας αποκλείουν'' και δεν ξέρετε που να πάτε. Δεν διαθέτετε εφόδια, ούτε νοητικά, ούτε ηθικά, ούτε ψυχικά για να αντιμετωπίσετε τη μοναξιά.
Φωνάζετε βοήθεια, αλλά στο Facebook, μια κόλαση χλευασμού και προσβολών, ένα μέρος ανελέητης κριτικής που πληγώνει και σκοτώνει, ένα μέρος όπου χιλιάδες ασήμαντα ποντικάκια σαν εσένα προτείνονται ως ''ενδιαφέροντα'' επειδή "μ'αρέσει Lady Gaga, οι Solar Sonika, ο Fabri Fibra, οι Rancore & dj Myke.”, κανείς δεν ακούει. Ανούσια πάθη για ανούσιες μυθοπλασίες.
Χρειαζόταν κάποιος να σε καθοδηγήσει, κάποιος να σε πειθαρχήσει, καποιος να ξέρει να σου δώσει
μία κατεύθυνση, μία υπερηφάνεια να μην πεταχτείς στα σκουπίδια, γιατί ο μπαμπάς και η μαμά σε αγαπούν, για αυτούς είσαι σημαντική. Χρειαζόταν κάποιος που θα σου απαγόρευε εκείνες που κάποτε οι γονείς αποκαλούσαν ''κακές παρέες'', δεχόμενος ακόμη και τις φωνές σου, τις εξεγέρσεις σου, αυτή είναι η "τέχνη του γονιού".
Αλήθεια, που ήταν οι γονείς σου; Για τρείς ημέρες, οι εφημερίδες δεν είπαν τίποτα. Η αστυνομία βρίσκει ένα σωματάκι πάνω στην αμμουδιά, ένα νεκρό περιστεράκι- και δεν καταφέρνει να μάθει αμέσως ποιό είναι. Θα χρειαστεί μερικές ημέρες για να φθάσει η έρευνα στους φίλους που το έσκασαν χωρίς να πουν τίποτα στους γονείς τους. Θα βρουν τον έμπορο ναρκωτικών από τις περιγραφές των "dark", οι ''σκληροί'' που τώρα πια τρέμουν, αμέσως καταγγέλλουν: “Εμείς; Όχι! Τα ναρκωτικά της τα έδωσε μία με μωβ μπούκλες…”
Όμως οι γονείς σου, που είναι; Σε έψαξαν; Αγωνιούσαν για εσένα; Διαβάζω στις εφημερίδες ότι αρνούνται ότι είχαν προβλήματα και συγκρούσεις μαζί σου. Λογικό, αφού σε είχαν αφήσει να κάνεις ό,τι θέλεις και ως απόδειξη του καλού οικογενειακού κλίματος, ένας από τους τρείς αδελφούς (όλοι γεννημένοι από τις προηγούμενες συμβιώσεις του πατέρα), δείχνει το μηχανάκι που μόλις είχαν χαρίσει στο κορίτσι...
Μάλιστα… Ο ''πατέρας'', είχε προηγούμενες συμβιώσεις, πάνω από μία. Και σίγουρα οι πολλαπλές ''μητέρες'' θα είχαν και αυτές τις ''εμπειρίες τους''. Ήπιαν με μεγάλες γουλιές την ελευθερία που τα μίντια εξυμνούν και που συμβουλεύουν οι διαφημίσεις. Στη Messina, στα απαίσια περίχωρα του άχρηστου υποπρολεταριάτου, εκείνων που κάποτε αποκαλούντο ''Φτωχοί'' ή ''Ταπεινοί'' δεν λείπει ο σεξουαλικός ελευθεριασμός και η παραβατικότητα…Χειραφετηθήκαν και αυτοί. Εν ολίγοις, έχασαν το Θεό, το Θεό στον οποίο πίστευαν, καλώς ή κακώς, οι παππούδες τους. Και έτσι τα έχασαν όλα.
Όπως όλος ο Ιταλικός λαός, που απαρνήθηκε το Θεό και δεν είναι πια τίποτα και βυθίζεται στο τίποτα της παρακμής του. Αλλά σε εκείνες τις συνοικίες, σε εκείνο το Νότο, τα πράγματα είναι χειρότερα: γιατί δεν είχαν τίποτε άλλο από το να ελπίζουν στο Θεό. Και τώρα ελπίζουν στον…ελευθεριασμό.
Βέβαια κακόμοιρο πλάσμα, ο πατέρας και οι μητέρες δεν μπορούσαν να σου διδάξουν τίποτα.Ούτε να σου επιβάλλουν την πειθαρχία που οι ίδιοι ποτέ δεν έμαθαν τι είναι, ούτε να σε εμποδίσουν να έχεις κακές παρέες, από αυτές που οι ίδιοι έχουν. Σου χάρισαν το μηχανάκι, τι άλλο ήθελες; Έτσι έφευγες και δεν τους ενοχλούσες, γιατί κι αυτοί έπρεπε να…''ζήσουν τη ζωή τους''
Στις 21 Απριλίου, στο προφίλ σου στο Facebook, έγραψες: "Το σκοτάδι είναι πιο πυκνό και εγώ δεν μπορώ να βρω κάποιο νόημα".
Πράγματι, είχες δίκιο, φτωχό πλασματάκι πεθαμένο πάνω στην άμμο. Δεν έχει έννοια μια τέτοια ζωή. Χρειαζόταν κάποιος, κάποιος που εσύ θα αγαπούσες, που θα εκτιμούσες αρκετά ώστε να υπομείνεις τις συμβουλές ακόμη και τις απαγορεύσεις του-να σου μιλήσει για την έννοια της ζωής. Για την αγνότητα για την οποία διψούσες χωρίς να το γνωρίζεις, για να μην δίνεσαι, να μην πετιέσαι με τις άχρηστες συναναστροφές. Σε άφησαν ελεύθερη με το μηχανάκι. Έτσι πέθανες, σαν ένα βρώμικο κουρέλι βρεγμένο από τα κύματα, ένα περιστέρι με τα φτερά μουσκεμένα και σπασμένα. Είναι δύσκολο ακόμη και να μάθουμε το όνομα σου. Ποια ήσουν; Κανένας. Μία ακόμη ασήμαντη ζωή.
Πέθανες από ελευθερία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου