Ανταπάντηση αναγκαία σε φιλενωτικό αδελφό

 

“Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψύχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει. Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν – και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης – ας το αφήσουμε σε αυτούς, που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας… Επίσης ας γνωρίζωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές”. (Ανθολόγιο Συμβουλών αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, εκδ. Αποστολικής Διακονίας 2024, σελ. 346-347).

Ο άγιος Παΐσιος εδώ είναι φωτογραφικός προς τα προσφάτως λεγόμενα υπό του αδελφού κληρικού (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/69626-diefkriniseis-anagkaiai) που φέρεται φλεγόμενος από έρωτα για τη λατινική θεολογία και τις σύγχρονες φιλενωτικές – οικουμενιστικές πρακτικές. Αν, μάλιστα, δεν γνωρίζαμε την ταυτότητά του, θα εκλαμβάναμε φυσικότατα το πρόσωπό του ως έναν εκ των Καρδιαναλίων που αυτές τις μέρες είναι στην επικαιρότητα με την εκλογή του νέου Ποντίφικα!  Ακόμα και αν αυτή η επιστολή αποδειχθεί νόθα ως προς την πατρότητά της, θεωρώ πως εκφράζει άριστα το πνεύμα του λαοφιλούς αγίου της Ορθοδοξίας, ο οποίος απέφυγε και την απλή τράπεζα με Ρωμαιοκαθολικούς επισκέπτες, ώστε να μη θεωρηθεί ότι συμπροσευχήθηκε μαζί τους. Μήπως, αδελφέ, και ο άγιος, όπως λες για μας, δεν είχε αγάπη και διάκριση;

Ο αδελφός μιλάει για αγάπη, αλλά εκφράζεται χωρίς αγάπη: μας αποκαλεί ζητωρθόδοξους, ενώ δεν μας γνωρίζει ούτε κατ’ όψιν. Μάλιστα καθίσταται και συκοφάντης, όταν υποκριτικώς και προκλητικώς διαστρέφει τα ίδια μας τα λόγια, αντιστρέφοντας ακόμη και την απλή εκφορά τους. Λέει, για παράδειγμα, ότι αρεσκόμαστε και πιστεύουμε στην κόλαση των αλλοδόξων, ενώ στην τελευταία μου παράγραφο – προορών τις “αγαπητικές” διαθέσεις εκείνου – σημειώνω εμφατικά ακριβώς το αντίθετο! (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/69569-i-diaxyti-pikria-ton-oikoumeniston-kai-i-ametroepis-eksymnisi-tou-apelthontos-papa-fragkiskou)

Έστω. Εγώ δεν θα απαντήσω θυμικώ τω τρόπω, ως εκείνος  - φάνηκε από την αστραπιαία ταχύτητα της αντίδρασής του στα ημέτερα σχόλια, αποδεικτικής του ζορίσματός του επί προσωπικού. Θα απαντήσω όμως θεολογικά και εν συντομία στα ρήματα εκείνου, χάριν αληθείας και της εν Κυρίω αγάπης. Θα ήθελα όμως προκαταβολικά να υπογραμμίσω κάτι: ποτέ δεν αρνήθηκε ρητώς και κατηγορηματικώς την έγκλησή μας πως είναι οικουμενιστής, σε αντίθεση με τους αγίους και πατέρες της Εκκλησίας που εξανίσταντο μονάχα σε αντίστοιχες μομφές επί της πίστεως (και όχι, ας πούμε, σε ηθικού περιεχομένου).

Στο πρώτο λοιπόν κείμενό του (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/69557-o-papas-fragkiskos-ki-emeis) αρχίζει με μια παρουσίαση και έμμεση αποδοχή της λατινικής θεολογίας, της μετά το Σχίσμα κυρίως: θεωρεί τον Πάπα Ρώμης πρώτο και βασικό επίσκοπο και αρχηγό της Εκκλησίας του Χριστού με αυξημένες αρμοδιότητες. Μα είναι δυνατόν να το πιστεύει και να το διαλαλεί αυτό ορθόδοξος και δη κληρικός! Αυτές είναι ανοησίες των Ρωμαιοκαθολικών προκειμένου να στηρίξουν το εξωφρενικό Παπικό Πρωτείο εξουσίας, το οποίο απεδείχθη πλέον και ιστορικά και επιστημονικά πως είναι παντελώς ανεπέρειστο. Γράφοντας επί παραδείγματι “τον μέγα Μάξιμο τον προστάτευε με το κύρος του ο Πάπας, και στην Εικονομαχία η Ρωμαϊκή Εκκλησία ήταν καταφύγιο των διωκομένων”, ξεχνά φαίνεται τον προκάτοχό του πάπα Ονώριο, που στήριξε τον μονοφυσιτισμό και κατεδικάσθη συνοδικώς αργότερα. Για ποια αποκλειστικότητα της ορθοδοξίας των Παπών μιλάμε επομένως;

Παράδοξη, συν τοις άλλοις, είναι η αντιφατική προβολή προς στήριξη των θέσεών του μέρους λόγων του αγίου Νεκταρίου: “Ὁ κατ᾿ ἐπίγνωσιν  ζηλωτής δέν  εἶναι  ποτέ, δέν  μπορεῖ  νά  εἶναι  ποτέ, μειωμένης ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας ἄνθρωπος· εἶναι ἀληθής ἔνθους  τῆς πίστεως  λατρευτής καί  αὐστηρός  τηρητής  τοῦ  θείου νόμου καί  τῶν  πατρίων παραδόσεων”. Δυστυχώς, ο διάχυτος θαυμασμός του για τη Λατινική μετασχισματική θεολογία μαρτυρεί, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, κάπως μειωμένη ορθόδοξη αυτοσυνειδησία εκ μέρους του...

Ας περάσουμε λίγο και στο πρόσωπο του διθυραμβικώς εγκωμιαζομένου υπ’ εκείνου Φραγκίσκου. Αν και χρέος αποτελεί και όχι αίτιο θαυμασμού για έναν χριστιανό ηγέτη να κηρύσσει και να πράττει τις εντολές του Κυρίου, θα σταθώ στη λοάτκι ατζέντα που τόσο απροκάλυπτα επεστήριξε ο μακαρίτης. Γράφει ο εξ ημετέρων ενωτικός: “Όσο για την πικρή διαπίστωσή του (του Φραγκίσκου δηλαδή): «Κανείς δεν αντιδρά αν ευλογήσω ένα επιχειρηματία που εκμεταλλεύεται τους υπαλλήλους του... ποικιλοτρόπως, αλλά κάποιοι αντιδρούν αν ευλογήσω έναν ομοφυλόφιλο», είναι τραγική πραγματικότητα, που προκύπτει όταν η εποχιακή διοίκηση της κάθε Εκκλησίας θέλει να έχει καλό πρόσωπο με τους κρατούντες...!!” Γιατί, δούλε πονηρέ, πιάνεις μόνο τη μια όψη του νομίσματος; Αυτήν της αδικίας και όχι και αυτήν της ομοφυλοφιλίας; Ένας χριστιανός ποιμένας πρέπει και τα δύο να τα θεραπεύει και όχι να καταδικάζει το ένα και να ευλογεί το άλλο. Η ομοφυλοφιλία ως πάθος βαρύ και καταδικαστέο σε καμιά περίπτωση δεν ευλογείται, παρά μονάχα συγχωρείται. Δυστυχώς, ο Φραγκίσκος μερικώς την ευλόγησε. Θαυμάσωμεν αυτόν…

Πού θέλει, λοιπόν, να καταλήξει ο φιλενωτικός αδελφός; Σε αυτό μάλλον που και οι σύγχρονοι Οικουμενιστές συλλήβδην: σε μια υπό τον Πάπα παγκόσμια ένωση των Εκκλησιών ουνιτικού τύπου. Ας με συγχωρέσει αλλά εγώ αυτό προσλαμβάνω από το γράμμα και το πνεύμα των θέσεών του: δηλαδή να αποδεχτούμε στον 21ο αιώνα πως ο Χριστός υπέφερε σταυρόν και θάνατον προκειμένου να ιδρύσει μια κεντρική ρωμαϊκή εκκλησία με τον εκπρόσωπό του και διάδοχο του Πέτρου, υπό τον οποίον όλοι θα κρεμόμαστε ως εις Θεόν και θα μας συγχωρείται να διατηρούμε τα λειτουργικά και δογματικά μας έθιμα, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μέσα στην ιστορική πορεία και κακοήθεια. Θλιβερό, τωόντι, να κηρύσσονται δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ τέτοιες αντορθόδοξες και αστείες εκκλησιολογικά και θεολογικά απόψεις από ορθοδόξους και δη κληρικούς…

Οι αρχαίοι ενωτικοί ήταν πιο τίμιοι και αντρίκειοι από τους σημερινούς και στις θεολογικές τους προϋποθέσεις και στην εξωτερική τους δράση. Αφενός είχαν δογματικές ανησυχίες κατά τους διαχριστιανικούς διαλόγους και αφετέρου πολλοί εξ αυτών κατέληξαν στην επίσημη προσχώρησή τους στη Λατινική Εκκλησία: βλέπε π.χ. τον Βησσαρίωνα που έγινε Καρδινάλιος και τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό. Οι σύγχρονοι φιλενωτικοί, αντιθέτως, παπίζουν με ορθόδοξο σχήμα, τουτέστιν ουνιτίζουν, όπως ήδη σημειώσαμε. Ας τους κρίνει, λοιπόν, η εκκλησιαστική ιστορία του μέλλοντος...

Ο μέγας Καππαδόκης Άγιος των Φαράσων, με τον οποίο ανοίξαμε το παρόν άρθρο, συμβούλευε παντού και πάντοτε πως “στα της πίστεως και της πατρίδος ου χωρεί συγκατάβασις”. Είναι βλασφημία να θεωρούμε εαυτούς πιο διακριτικούς και αγαπώντας από τους παλαιότερους και σύγχρονους Πατέρες μας, που τάχα ύψωσαν τείχη αίσχους με το Filioque και άλλες δογματικές … “λεπτομέρειες” ανάμεσα στους χριστιανούς Δύσης και Ανατολής. Ας πάψει η ανούσια και υποκριτική αγαπολογία των φιλενωτικών του αιώνα μας να καλύπτει την περιρρέουσα συγκρητιστική αμάθεια και αδιαφορία. Οι αγαπολόγοι αυτοί διασύρουν εν τέλει τον εαυτό τους ως … αγαπούληδες και τίποτε παραπάνω.

Θα κλείσω το παρόν με την προτροπή να διαβάσουμε το συναξάρι του σήμερον εορτάζοντος αγίου Αλεξίου Τοθ, του υπερασπιστού της Ορθοδόξου Πίστεως στην Αμερικη (1854 – 1909). Από Ουνίτης επέστρεψε στην αληθινή και μοναδική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, συμπαρασύροντας στη θεάρεστη αυτή μεταστροφή πλείστους όσους συγχρόνους του Ουνίτες. Ταις Αυτού αγίαις πρεσβείαις ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.

 

 

Κ. Νούσης

Λάρισα, 7/5/2025