Είναι Εκκλησία Χριστού οι Προτεστάντες και οι Λατίνοι;

Είναι Εκκλησία Χριστού οι Προτεστάντες και οι Λατίνοι;

 

Θεωρούμε γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας την Πεντηκοστή. Η Εκκλησία, βέβαια, είναι άκτιστη και προαιώνια (όσιος Πορφύριος), αλλά στην κτιστή της βάση λέμε ότι γεννήθηκε τη μέρα της Πεντηκοστής. Ίσως διότι η ψυχή της είναι το Πανάγιο Πνεύμα και ερχόμενο μόνιμα και στην πληρότητά του να κατοικήσει στο Σώμα του Χριστού τη συγκεκριμένη ημέρα, τρόπον τινά το εμψύχωσε και το συζεύχθηκε εις αιώνας αιώνων. Μπορεί, επομένως, να είναι μια σύναξη πιστών μέλος της μιας και μοναδικής Εκκλησίας του Χριστού χωρίς την παρουσία του όλου Πνεύματος σε αυτήν; Η απάντηση δίδεται από μόνη της. Μέρος της Χάριτος μπορεί να παρατηρηθεί παντού, ακόμα και σε αλλόθρησκους. Θα πούμε όμως ότι και αυτοί είναι ή ανήκουν στην Εκκλησία; Μη γένοιτο…

«Ubi Ecclesia ibi et Spiritus Dei, et ubi Spiritus Dei, ilie Ecclesia et omnis gratia: Spiritus autem veritas» λέει ο άγιος Ειρηναίος Λουγδούνου. Η Εκκλησία βρίσκεται όπου το Πνεύμα και το Πνεύμα όπου η Εκκλησία και εκεί όλη η Χάρις”. Πώς μπορεί να ίσταται το Άγιο Πνεύμα στους Ρωμαιοκαθολικούς που το υποτιμούν με το Filioque; Μια αιρετική διδασκαλία για το ίδιο το πρόσωπο του Παρακλήτου δεν νομίζουμε πως είναι υπεραρκετή για να στοιχειοθετήσει την απλή σκέψη και πίστη ότι αυτή η σύναξη χριστιανών έπαψε να είναι αληθής Εκκλησία;

Διάβαζα τις προάλλες ένα περιστατικό πάλι από τον βίο του οσίου Παϊσίου (του ιερομονάχου Ισαάκ) που έδιωξε έναν προτεστάντη Έλληνα – με το διορατικό του χάρισμα – λέγοντάς του πως είναι αιρετικός, διότι δεν πιστεύει στην Παναγία και τους Αγίους. Τον χαρακτήρισε μάλιστα αιρετικό και όχι αλλόδοξο, όπως αρεσκόμαστε σήμερα να καλλωπίζουμε τα ονόματα στο πνεύμα της οικουμενιστικής αγαπολογίας.

Όλα αυτά άραγε μας λένε κάτι ή να πετάξουμε τόσες χιλιάδες σελίδες Πατερικής γραμματείας αιώνων στα σκουπίδια, επειδή θα το ήθελαν μερικοί σημερινοί Επίσκοποι και θεολόγοι; Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας που η καταπολέμηση των αιρέσεων έπαψε στο όνομα μιας γενικευμένης ισοπεδωτικής συγκρητιστικής νοοτροπίας. Ευτυχώς που ο Χριστός υποσχέθηκε πως δεν θα εγκαταλείψει το Πνεύμα Του ποτέ την Εκκλησία. Έτσι παρηγορούμεθα και προχωράμε με την εις Χριστόν ελπίδα. Αν οι πύλες του Άδη δεν πρόκειται να υπερισχύσουν αυτής, τότε μια σπείρα οικουμενιστών θεολογίσκων και ψευδοποιμένων θα επικρατήσουν σε βάρος των Ορθοδόξων; Δεν υπάρχει περίπτωση…

“Είχε μεγάλη ορθόδοξη ευαισθησία, γι’ αυτό δεν δεχόταν συμπροσευχές και κοινωνία με πρόσωπα μη ορθόδοξα. Τόνιζε: “για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον, πρέπει να συμφωνούμε στην πίστη”. Διέκοπτε τις σχέσεις του ή απέφευγε να δει κληρικούς που συμμετείχαν σε κοινές προσευχές με ετεροδόξους. Τα “μυστήρια” των ετεροδόξων δεν τα αναγνώριζε και συμβούλευε οι προσερχόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία να κατηχούνται καλά πριν βαπτισθούν. Καταπολέμησε τον οικουμενισμό και μιλούσε για το μεγαλείο και την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας” (Ισαάκ ιερομονάχου, Βίος γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, εκδ. Καλύβης Αναστάσεως Καψάλας, 2004, σελ. 690).  

Το προηγούμενο απόσπασμα δίνει με σαφήνεια τη στάση του γέροντα στα θέματα αυτά και ταυτόχρονα ξεκάθαρες απαντήσεις σε ζητήματα της εκκλησιαστικής μας επικαιρότητας. Μακάρι οι νεωτεριστές της εποχής μας να έκαναν το 1% της άσκησης του οσίου πατρός και τότε θα μπαίναμε κάπως στη διαδικασία να συζητήσουμε τις απόψεις τους...

 

 

Κ. Νούσης

Λάρισα, 10/6/2025